Exposed | Harry Styles

14

Met de zweetdruppels nog op mijn voorhoofd word ik wakker. De hand, die eerst op mijn buik geplaatst lag, schiet tussen de bladeren en voelt tussen de verse humus. Letterlijk tastend in het duister vind ik wat ik zoek. Ik pak het op, voel er met mijn vingers langsheen en slaak een diepe zucht. Zachtjes sta ik op en loop ik in de richting van het nog smeulende kampvuur. Ik snuif de geur op. Even blijf ik doodstil in mijn positie om te luisteren of ik Josine niet wakker heb gemaakt. Het enige dat geluid maakt zijn de ritselende bladeren in de toppen van de bomen. Ik houd het voorwerp tegen een paar hete stenen aan en wacht tot het begint te gloeien. Mijn lege linkerhand zoekt een koude steen. Als het voorwerp heet genoeg is, slijp ik het langs de inmiddels gevonden steen tot het de juiste vorm heeft aangenomen. Even leg ik het naast me neer om het te laten afkoelen. Ik warm mijn handen en voeten nog wat boven het vuur. Kan ik niet beter hier gaan liggen? Het vuur houdt de dieren wel op afstand, als hier al dieren zijn. Waarschijnlijk is het meest angstaanjagende beest hier een eekhoorn. Geruisloos leg ik mezelf neer en sluit mijn ogen. Niets is heerlijker dan in slaap vallen naast een kampvuur. Of in ieder geval, wat er nog van over is.

Er wordt hard aan mijn arm gerukt. “Meekomen!” Mijn ogen vliegen open en kijken recht in een doodsangsten uitstaand gezicht. “Je moet hier onmiddellijk weg, Harry!” Zonder ook maar tijd te hebben om me te realiseren wat er aan de hand is, word ik weggesleurd. Mijn ruggengraat schaaft langs de ondergrond. Ineens zie ik het. Vlammen, overal vlammen. Waar ik ook kijk, ik zie vuur. “Ga staan, idioot! Je gaat zo dood!” In een fractie van een seconde sta ik op mijn benen en begin ik te rennen. Ik heb geen idee waar ik heen ga, maar de rook maakt de blinde paniek nog blinder. Mij wankelende benen vallen bijna onder me vandaan. Ik ga dood, ik ga dood. “Waar ben je!” schreeuw ik achter me. Geen antwoord. “Waar BEN JE!” schreeuw ik nog harder. Weer geen antwoord. Ik draai me om. Meteen krijg ik het gevoel dat mijn gezicht ook in brand staat. “Zeg nou wat!” krijs ik. Nog nooit heb ik zo geleden onder iets. Denk altijd eerst aan een ander, dan pas aan jezelf. Ik hoor het mijn grootmoeder nog zo tegen me zeggen. Ik was vijf en zat op haar schoot. In plaats van me verhalen te vertellen, gaf ze me levenslessen. Eerlijk gezegd heb ik er nooit wat aan gehad, tot nu. Nu schiet het me ineens te binnen, maar nog steeds heb ik er niets aan. Het enige dat het met me doet, is dat het me een vreselijk, knagend gevoel geeft. Ik word erdoor vastgegrepen. “Lopen, tot je niet meer kunt. Tot het einde.” Ik heb haar hand vast.