HOPELESS

CHAPTER 2: SAD THOUGHTS

Pagkatapos kong mahimasmasan sa kaganapan kanina, heto na naman ako nakahiga at nag sstream. Just like what other armys do.

Sa pag sstream ko di ko namalayang nakatulog na pala ako.

1am ng maalimpungatan ako. May napanaginipan akong di ko maalala pero sobrang bigat ng pakiramdam ko. Hindi ko namamalayan na unti-unti na palang tumutulo yung luha ko. Ito na naman ako, nag-iisip ng mga bagay na di naman totoo. Unti-unting pumapasok lahat ng posibilidad na pwedeng mangyari sa bawat taon na darating.

Hagulgul ang tanging naririnig ko sa aking kwarto. Bat ba sobrang sakit isiping balang araw itong mga iniidolo ko ay magkakaroon ng kanya-kanyang pamilya at iiwanan na ang mapangmatang mundo ng pag-aartista.

My anxiety is killing me, again. I don't know what to do now. I try to calm my self. "Okay Y/n, breath it, breath out. It's just a bad thoughts please wag kang papadala." Paalala ko pa sa sarili ko.

Unti-unti kong napapakalma ang sarili ko. Tiningnan ko ang oras eksaktong 4:30 am na pala. Napag desisyunan kong mag jogging nalang para naman mawala yung mga iniisip ko. Naisip kong puntahan si Dolly sa kwarto niya para naman may kasabay ako. "Luvs, gising kana? Samahan mo naman akong mag jogging."

"Hmmmm? Sige luvs, magbibihis lang ako."

"Okay luvs. Sa sala lang ako mag aantay."

After 15 minutes na tapos na si Dolly sa pagbibihis. Nag ikot-ikot na kami ni Dolly sa village ng mapansin niyang parang wala ako sa sarili. "Luvs, okay ka lang ba?" tanong niya.

"Okay lang naman ako luvs, medyo di lang ako nakatulog ng maayos kasi umatake na naman 'yung insonmia ko." Palusot ko.

"Sure ka? Parang namamaga kasi yung mata mo eh. Baka may problema ka, alam mo namang pwede ka mag sabi saken. Wag mong sarilihin luvs." Nakakahalatang banggit niya.

"Okay lang talaga ako luvs. Nga pala may lakad ka ba later?" Pag-iiba ko ng usapan.

"Hmmm, wala naman akong schedule ngayun kasi weekends." Sabi niya.

A little story about how Dolly and I met. Si Dolly ay isang anak mayaman, di ko nga akalain na magiging mag kaibigan kami nung una eh kasi di naman ako mayaman at schoolar lang naman ako sa pinag-aaralan niya. Hanggang sa inapproach niya ako about sa club na pinangungunahan niya, ininvite niya akong maging kabahagi nila sa English club dahil papalapit na rin yung debate contest ng school and they need to find a contestant na kayang maipaglaban yung maaassign na topic sa kanya. She said I was her classmate daw and she was amazed how I spoke confidently everytime we have an oral citation in class. Well, at first I was shocked because I didn't notice her in class kasi I was so introvert that time, freshmen pa kasi ako nun at siya naman since elementary sa University of Flower High na talaga nag aaral.

"Ano payag kana? Ikaw yung magiging representative ng english club pag sumali ka and you will also get a higher grade from our teacher if you won." Sabi niya.

"Sige payag na ako."

"Great!  So we will start our practice and training later after class."

"Okay."

"Oh, by the way my name is Daffodil Gementiza, but you can callme Dolly."

"Nice meeting you, my name is Y---."

"Y/n, yeah I already know you..hehehe. So I'll go to the canteen to eat lunch, wanna come?"

"Nako, hindi na. Nakakahiya naman."

"No, I insist. Let's go." Sabay hila saken.

After that di ko na namalayan na everyday na lagi kaming magkasama, nagiging close na nga kami. Hanggang sa naging mag bestfriend na nga. 

We share our feelings to each others, hatred, loneliness, and so on. We are always there for each other. Naalala ko nga nung panahong di na talaga kaya ng budget ko at napagdesisyunan ko nalang huminto, she beg her parents just to help me pay my tuition. She tell them na kahit yun nalang pambawi nila sa kanya sa mga panahong lagi silang wala. She also tell her parents about my story, that I am a working student and I am the only one who was paying the half of my tuition kasi di naman full yung schoolarship na nakuha ko at ako pa nagpapaaral sa dalawa kong kapatid na elementarya because we are already an orphan. Our parents died on a car accident and I was left alone taking care of them. 

Naawa naman ang parents niya and they decided to adopt us 3. After that Dolly became more happy than she is. Only child lang kasi siya kaya sabik sa kapatid. Madali niya namang nakasundo yung dalawa kong kapatid. Para lang kaming magbabarkada lahat.

Now, we are in our 4th year in high school, mag cocollege na kami few months from now and my siblings--our siblings are in 1st and 2nd year high school right now.

"Luvs? Are you okay? Kanina pa kita tinatanong." Pukaw niya sa akin na napahaba ang pag thothrowback (hear me laughing outloud please)

"Ah, sorry luvs may iniisip lang ako. Ano pala tanong mo?"

"I was asking you kung saan tayo later?"

"Ah, I was planning to watch movies with you, including Hazel and Ruth."

"Yay! That was fun. Okay, let's go home so we could prepare and wake those 2 sleepy head babies." Excited na sabi niya.

Natawa naman ako sa naging reaction niya. I really need to unwind today so I decided to hang out with my siblings/bestfriends. Naalala ko na kasi yung panaginip ko kanina. It was my parents, they again visited me on my dream saying that I shouldn't gave up no matter what trials and struggles I may face. They tell me that they will always right there to guide me and my siblings. I really miss my parents so much, if only I could go back in time sana mas pinaramdam ko pa sa kanila kung gaano ko sila ka mahal. Di ko namalayan na unti-unti na naman palang tumutulo ang mga luha ko then Dolly saw me. Mabilis pa sa kidlat na yinakap niya ako ng walang pasabi. "Luvs, ano ba talagang problema mo?" Sabi niya na may pag-aalala.

"Luvs, *huk* na*huk*panaginipan *huk* ko kasi *huk* si mama at papa ka*huk*gabi." Umiiyak na sabi ko.

"Shh. Tara, let's go home muna. Wag kang papakita sa mga kapatid natin na ganyan ka, kasi pati sila malulungkot na naman." Wika niya.

Pagdating namin sa bahay agad kaming dumiretso sa kwarto niya. "Sabi ko na nga ba't may inaalala ka na naman eh."

"Pasensya na Dolly, di ko naman kasi talaga maalala kanina yung panaginip ko eh tapos nung nakita ko yung pamilya na nandoon sa park kanina biglang pumasok sa isip ko yung panaginip na yun."

"O sige na, tumahan kana jan. Di gusto nila tita at tito na nakikita kang ganyan. Cheer up na luvs. Halika't gisingin na natin yng dalawa at makapag ayos na. Relax muna tayo ngayung araw, wag kana mag isip ng kahit ano, pwede ba yun?"

Pinunasan ko ang mga luha ko, "O sige luvs, maghihilamos muna ako." sabi ko sabay punta sa kwarto ko.

"Bilisan mo ah!" Sigaw niya ng makalabas na ako ng kwarto niya."

-----
©BinibiningVina
Halooooo armys, fam, pearls!!!! Wazzup? Musta naman pag babasa niyo jan? Pag pasensyaniyo na kung emo na agad itong pangalawang chapter na gawa ko, wag kayo mag-alala madami pang kasunod...WHAHAHAHAHAHA!!!! So ayon po, mamalimos na naman ako ng star ang comment para sa mga feedbacks niyo po. I love you pearls. Please suportahan niyokoooooo! <3 BORAHAE AMI!

"POSITIVE ANYTHING IS BETTER THAN NEGATIVE NOTHING."

-Elbert Hubbard