Camping With School

Hoofdstuk 9

Ik ga dus eindelijk verder met dit verhaal! :) Bedankt voor al jullie steun die jullie me gegeven hebben toen ik het nodig had! Het is niet zo'n lang hoofdstuk, maar het is tenminste iets. De spelfouten haal ik er later wel uit.

POV Maxime

"Moet ik de blauwe of de roze bikini aandoen?" Vraag ik aan Sophie. Ze doet zelf super snel een licht blauwe bikini aan, die haar echt heel goed staat! Op de zijkant van haar broekje zitten strikjes. "In die roze zien je borsten er voller uit." Ik kijk haar even met grote ogen en moet lachen, dit zijn dus de typische reacties die je van haar kunt verwachten. "Het is waar wat ik zeg," Zegt ze met een knipoog. "Oke, bedankt denk ik." "Graag gedaan, meid." Ik doe snel de bikini aan en knoop hem stevig vast, ik wil namelijk niet dat hij opeens los zou gaan als ik aan het zwemmen ben. Dit heb ik ooit bij een meisje gezien en ik vond het zo zielig voor haar, omdat haar bovenste stuk helemaal naar de andere kant van het zwembad gedreven was en er allemaal jongens aan het fluiten waren. Mijn haar laat ik in een vlecht zitten, het haar van Sophie zit ook nog altijd in losse knot op haar hoofd. Ik vind een knot mooi, maar ik vind het bij mezelf lelijk. Het is net alsof ik één of ander lelijk elfje ben met een knot op mijn hoofd. Mijn moeder moest daar vroeger altijd mee lachen toen ik dat zei, maar het is de waarheid. Sommige meisjes staan nu eenmaal niet met dat soort kapsels. "Vergeet je handdoek niet." Oh ja... bijna vergeten. Ik pak snel een grijze handdoek uit mijn koffer en loop dan samen met Sophie naar de vijver. Het water is vuil, zo vuil dat je er niet eens door kunt kijken. Ik ben normaal degene van ons twee die altijd de vreemde dingen doet, maar dit is gewoon vies. Ik heb zelf ooit op het internet gelezen dat het niet goed is om in een vijver te zwemmen, omdat in het water dodelijke dingen zitten. Ik geef ook toe dat ik niet graag in het water ga en dat is vooral omdat je niet weet wat er allemaal inzit, ik weet graag waar ik ben en wat er rondom mij is. Sophie vond me hierdoor altijd maar raar, maar je weet nooit wat je opeens in het water tegenkomt. Het monster van loch ness kan er zonder dat je het weet gewoon uitkomen! "Je bent weer over het monster van loch ness aan het denken hé?" Ik knik en ze begint te lachen, dit soort humor heb ik nooit begrepen. Ik weet zeker dat er iets in het water zit waar we nog niets over weten. Duikers kunnen maar tot een aantal meter diep in het water gaan, dus er is heel veel kans dat er iets zit!

"Aaah!" Ik val super hard in het water en kom weer naar boven. Al het vuile water dat in mijn longen is gekomen probeer ik eruit te hoesten, dit maakt me misselijk! Ik hoor iedereen lachen en ik kijk om me heen, om te zien wie me in het water heeft geduwd. "Welke aardappel duwt me zomaar in het water?" "Ik ben de aardappel," Zegt Mike met een grijns. Gosh, wat een mooie aardappel staat er voor mijn neus. Hij heeft een donker blauwe zwemshort aan en hij heeft een gespierd lichaam! Ik had al gezien dat hij gespierd was, maar ik had niet verwacht dat hij een six pack heeft. "Het spijt me, Maxime." Ik bijt zacht op mijn lip, terrwijl ik nog steeds kijk naar zijn bovenlichaam. Hij is gewoon perfect! "Het is niet erg," Zeg ik met een glimlach. Sophie kijkt me ongelovig aan en begint dan te lachen, "Als ik je in het water zou duwen, zou je gaan gillen dat er één of ander zeemonster je wilt opeten." "Een zeemonster?" Mike en Pieter beginnen te lahen en doen een soort monster dat ik niet ken na. "Sophie is altijd al een grapjas geweest." Ze haalt haar wenkbrauwen op en springt dan in het water, waardoor ik allemaal vies water in mijn gezicht krijg. Ik veeg het snel wat van me af en krijg dan nog een lading vies water over me heen, van Pieter en Mike. "Kan iedereen eens stoppen met water in mijn gezicht te doen?" Alex springt in het water en ik begin te gillen waardoor iedereen moet lachen. "Het spijt me, maar je vroeg er gewoon om." Ik werp hem een dodelijke blik toe en kijk dan naar Sophie die met Pieter aan het knuffelen is, ze zijn schattig samen. Mike komt naar me toe en glimlacht breed, zijn glimlach kan je doen smelten. Ze zeggen altijd dat niemand perfect is, maar ik twijfel toch bij hem. "Hey," Zegt hij. "Heey." "Zeemonsters?" Hij haalt zijn wenkbrauwen op en kijkt me grijnzend aan. "Ja," Zeg ik zacht en hij lacht heel zacht. "Nou, vertel wat over." "Over zeemonsters?" Hij knikt en ik bijt op mijn lip, moet ik echt serieus over zeemonsters gaan praten? Sophie wilde niet meer met me praten over zeemonsters, terwijl de populairste jongen van school dat wel wilt? "Er is niet veel over te vertellen en ik weet ook niet veel over ze, maar ik ben 90% zeker dat er dingen in het water zit waar we niets over weten. Er zijn al meerdere keren rare vissen, reuze schaaldieren, ... gevonden door vissers in de zee." "Ik weet niet of ik het moet geloven, maar het kan wel kloppen." "Ik begrijp het als je me raar vindt, maar het boeit me eigenlijk niet veel." Ik schrik zelf van wat ik zeg en kan me wel op mijn hoofd slaan met mijn handen. "Ik wil niet dat het je iets uitmaakt wat ik of iemand anders over je denkt, maar je moet wel weten dat er niets mis is met raar zijn. Normaal zijn is niet leuk, je moet juist anders durven te zijn dan de anderen." Ik glimlach naar hem en leg mijn armen om zijn schouders heen, zijn handen liggen meteen op mijn heupen. "Je bent goed met woorden," Fluister ik in zijn oor. Hij lacht en drukt een klein kusje op mijn wang. "Dat valt wel mee, ik weet gewoon wat ik wil in het leven." "En wat bedoel je daarmee?" Hij drukt een klein kusje op mijn lippen en fluistert dan wat in mijn oor, "Maxime, ik vind je leuk. Begrijp je nu echt niet wat ik hiermee bedoel?"

Laat me weten wat je van het verhaal vindt en vergeet niet te STEMMEN! Ik ga proberen elke week te updaten. Volg me op instagram 'tinahendrickx', ik volg terug! :)