Gewoon niet kijken Hanae. Je doet jezelf pijn voor niets. Loop gewoon door, je bent er bijna. Dit bleef ik herhalen tegen mezelf, tot ik hem langs mijn ooghoek zag staan. Kostuum, zonnebril op, baardje on fleek. Ik had geen controle meer en negeerde al hetgeen ik tegen mezelf had gezegd. Ik keek. Ik keek en bleef kijken. Alle flashbacks kwamen terug, alle pijn kwam weer naar boven, ik voelde hitte, mijn ogen vulde zich met tranen. Ik probeerde me sterk te houden. Wat zullen mijn buurmeisjes wel niet denken van me. Hij glimlachte. Jammer genoeg was het dit keer niet naar mij. Zijn bruidje zag er in 1 woord prachtig uit. Toch kon ik niet blij voor haar zijn. Ik voelde mij hier schuldig om. Ik voelde me schuldig dat ik huilde om HAAR man.
Ik verafschuwde mezelf op dit moment. Waarom kon ik hem niet vergeten? Waarom ben ik verliefd geworden op zijn lach, zijn stem, de glans in zijn ogen wanneer hij iets grappigs vertelde. En het allerergste waarom ben ik dat gevoel niet vergeten die hij mij gaf?
JE LEEST
meant to happen, not meant to be
RandomIk moest vallen om op te staan Ik moest door het donker gaan om het licht te zien Ik moest pijn kennen om geluk te voelen Ik moest verstikken om te kunnen ademen Ik moest breken om te Helen. Soms is er eerst oorlog en Dan pas vrede.
