Adı Yok

Bölüm 2

Kalbim acıyor yine, yine yoksun yanımda bugünde yoksun adam. Sen şimdi unuttun ya ve ben hala seni seviyorum ya bıraktım her şeyi, her şeyi bıraktım bir seni düşünmeyi bırakamadım ölsem de seni sevmekten kurtulamayacağım gibi bir his, öyle kötü öyle iyi geliyorsun bana. Seni görmemin üzerinden tam 1 hafta geçti senden hala ses yok, peki öyle olsun adam ben şimdi gidiyorum bir daha gelemeyeceğim beni hatırlamasan da gazetelerde, televizyonlarda genç kadının ölüm haberi diye çıktığımda sakın için burkulmasın bilirim seni sert görünümünün ardında yumuşak, geniş bir kalbin var herkesin derdini dinler üzüntülerine ortak olursun ama sen bana sakın üzülme... Zaten kim bilir belki de sessiz sedasız ayrılırım bu dünyadan kimsenin haberi olmaz fark edilmem bile..

Elimdeki jilete uzun uzun baktım artık emindim senden sonra hep yapmak isteyip de yapamadığım bu son sonsuzluğu şimdi yapacaktım. Telefonumu bir kenara bıraktım ve elimdeki jileti bileklerime bastırdım huzuru buluyordum sanki evet, evet bu acı huzura, sonsuzluğa kavuşacağımın belirtisiydi ve belki de damla damla süzülen yaşlarım son gözyaşlarımdı, gülümsedim jileti bir daha bastırmak üzere bileğime götürdüm, telefonumun çalmasıyla aniden irkildim beni kim arıyor olabilirdi ki? Şimdi kapatır diye düşünürken ısrarla çalmaya devam etti tanımadığım bir numaraydı bir an önce açıp yanlış numara olduğunu dile getirdikten sonra ölüme gitmek istiyordum sonsuzluğa gitmek... ''Alo? '' dedi bir ses sanırım ölmüştüm, bu ses sana aitti ve eminim bileğimden süzülen kanlar beni mayhoş etmiş senin sesini duyar gibi oluyordum sen beni aramış olamazsın değil mi? Diye defalarda sordum o an kendime,

''Hazel sen misin?''

Ama sendin. İnanamıyorum sendin! İşte sen buydun adam beni defalarca öldürüp tekrar hayata döndüren adamdın ama geç kaldın fazlasıyla yaralıyım bu kez, bu kez gerçekten kaybettin. İstesen de kurtaramazsın beni şuracık da acıdan gülümseyerek ölürüm en fazla.. ama çok teşekkür ederim sana ölmeden son bir kez sesini duydum ya başkada bir şey istemem.

... 

 Neler oldu bilmiyorum ama ölmedim, yanımdasın dikişli olan yaralı bileklerimden öpüyorsun canım acıyor, üzerimde berbat bir yorgunluk var ama mutluyum çünkü yanımda sen varsın, aynı koltuktayız ben uzanıyorum bacaklarımı senin bacaklarına uzatmışım sende oturuyorsun. Rüyaydı dedim kendi kendime gördüğüm en acı, en güzel rüyalardan biri daha... ''Sakın kendine bir daha böyle şeyler yapma! Zaten artık ben varım yanında, asla izin vermem sana. Evdeki tüm jiletleri, kesici olan şeyleri atacağım.'' Gülümsedim, yorgundum. Gözlerim kapanmamak için direniyordu, beni anladın sanki ''Lütfen uyu rahatsız olma benden, eski defterleri kapatıp yeni bir defter açalım bize'' Hayır, yapma adam! Yine beni kandırıp, bırakıp gidecekmişsin gibi konuşuyorsun ama yapma inanmak istemiyorum elimde değil sen varken tüm kontrolüm sendeymiş gibi oluyor kendimi kaybediyorum sesinde, gözlerinde, sözlerinde, duruşunda, bana bakışında.. her şeyinde kayboluyorum zararlısın bana, senden uzak kalamıyorum. Tam bitti derken yine yanımdasın yapma! ''Nasıl oldu?'' dedim aniden nasıl yanımda olduğunu merak ediyordum, ''Ne nasıl oldu?'' diye sordun bana, ''Ölmek üzereydim, sen aradın sonra.. sonra... ne oldu bilmiyorum.'' Merhametle bakıyordun derin bir iç çektin, ''Ah, sen değil ben ölecektim az kalsın sevgilim. Deliye döndüm resmen, sen misin? Diye sorduğumda cevap alamadım ağlıyordun hıçkırık seslerin geliyordu kulağıma sonra tiz bir çığlık bir şeyler olduğunu anladım hemen geldim, geldiğimde banyoda yerde bayılmıştın ellerin, yerler kandı hatırlamak istemiyorum korkuttun beni hastaneye yetiştirdim seni orada beş dakikalığına uyandın sonra tekrar uyudun serum takıldı, dikiş attılar sonra doktor eve gidebileceğini söyledi bende seni getirdim işte sevgilim. Ama çok korkuttun beni niye yaptın ki yazık ettin kendine şu koluna, bileklerine baksana!''