The reason of everything

Hoofdstuk 1

Ik ren zo hard als ik kan, ik voel rare blikken op me gericht wanneer ik langs ze race. Het boeit me nu geen flikker uit.. Wat ik net zag.. Shit ik wil er niet aan denken en begin harder te rennen. İk ren langs mijn buurvrouw en bots half tegen haar plastic tasjes vol met groente. De tasjes vallen op de grond en ik neem niet eens de moeite om te stoppen en te helpen. İk weet dat het fout is maar ik ben nu te erg van slag.

Half uur geleden..

İk wacht tot Serena me op komt halen door even een boek te lezen. İk probeer te lezen maar het lukt me voor geen ene meter en al gauw zit ik met mijn gedachten in de wolken. Hoe ga ik Jason vragen om af te spreken.. Mijn hart gaat al van slag als hij langs me loopt. İk hoop dat ik straks niks raars doe want mij kennende weten dat als Allison zich schaamt de raarste dingen doet of zegt. Maar gelukkig komt Serena met mij mee en zij redt mij wel eruit als ik me weer verschut zet. İk moet een beetje lachen door mijn gedachtes. İk ben blij dat ik Serena als beste vriendin heb, ik ken haar al sinds we 4 jaar zijn, ze is mijn alles! Nicki en Sara zijn ook hele goede vrienden van mij ik kan niet zonder..

*klop klop*

İk maak de deur open en doe snel mijn jas en schoenen aan. We lopen naar het parkje waar Jason woont. Hij hangt daar vaak rondt en hoop dat hij daar nu ook is.

"En.. Je bent al de heletijd stil, je wilt toch nog wel gaan he?" vraagt Serena.

"Ja ja maar ik weet niet.. ik heb rare kriebels in mijn buik alsof er iets gaat gebeuren.."

"Allis, dat zijn zenuwen -_-"

Voor ik het weet zijn we eral.. We draaien het hoekje om en o m g..

İk zie Sara daar staan met Jason. Het lijkt wel alsof ze flirt met hem. Ze zijn heel dicht bijelkaar, ze heeft een plukje om haar vingers en draait erom heen. İk.. Voor ik het weet staan ze daar ze daar heftig te zoenen. İk ben in schock.. What the.. Hoe kan Sara mij dit aandoen ze weet mijn gevoelens voor Jason al te goed. Serena kijkt me met grote ogen aan. İk kan er niet meer tegen en ren zo snel mogelijk. Naar huis. Weg van die verdomde plek.

İk ren zo hard als ik kan. İk zie dat Serena achter me aan rent, ze is buiten adem en ze stopt met rennen. İk ben voor mijn huis.

İk maak met trillende handen de deur open en ren naar boven. Naar mijn vertrouwde kamer. Hoe h h hoe kon Sara me dit aan doen. İk barst in tranen uit en lig op mijn bed. Na 5 minuten hoor ik heel hard gehuil van beneden en hoor dat het mijn moeder is. İk ren naar beneden en zie haar op de grond knielend zitten huilen. İk ren naar haar toe.

"M mam?" vraag ik met een schore stem van het huilen natuurlijk.

Ze kijkt me verbaasd en starend aan. Volgens mij wist ze niet dat ik thuis was.

"Vertel me waarom je huilt.. asjeblieft?"

"Lieve lieve allis.."

Shit shit shit ik weet dat er nu iets ergs gaat komen. ik zie dat ze moeite heeft met het zeggen wat er is.

"Je vader heeft ons verlaten, hij is net naar het vlieg.."

İk onderbreek haar door snel op te staan. Nee nee nee mijn vader is nu gewoon boven op zijn kantoor nee nee mijn moeder liegt. Hij verlaat ons niet. Hij is de liefste vader. İk ren naar boven en roep " PAPA PAPA, İk weet dat je er bent zeg dat mama een vreselijke grap maakt, papa." schreeuw ik uit volle borst. İk maak alle deuren open van ons huis. Hij is nergens te bekennen... Mijn moeder rent naar me toe en knuffelt me. İk duw haar van me af en ren naar buiten..

Daar "sta" ik dan rennend zonder mijn buurvrouw te helpen. Het boeit me niet. İk kan zoveem dingen tegelijkertijd niet aan. Eerst mijn vriendin die anders blijkt te zijn dan dat ik dacht en nu mijn vader die ons verlaat.. İk kan zoveel pijn niet verdragen. İk ren zo hard mogelijk naar het bos..