The reason of everything

Hoofdstuk 2

Yes, nog heel even en dan ben ik op mijn plekje in het bos. Ik heb zoveel gehuild dat mijn ogen ervan branden. Als ik heb gehuild zie ik er echt niet uit maar dat boeit me nu echt niet. Ik kom aan bij mijn plekje ik klim op de oude houten ladder die tegen de boom staat en yeah ik ben eindelijk in mijn boomhut. What the hell krijgen we nou? Wie is deze jongen en wat doet hij hier?

''Wie the fuck ben jij? wat doe je hier? waarom ben je hier zonder enige toestemming van de eigenaar?'' zei ik grof en met nadruk bij het woordje eigenaar.

Ik kan het niet helpen dat ik zonder reden grof doe tegen een onbekende, maar ik ben nu te boos, teleurgesteld, verdrietig om te doen alsof er niks is gebeurd en heel lief te doen. Ik ben het zat dat wanneer mensen mij braken en dat ik gewoon deed alsof er niks gebeurd is. Zoals die keer toen mijn opa overleed, naast mijn moeder liet ik geen traan vallen. Maar niemand wist dat ik weken, maanden, jaren lang elke avond huil en aan hem denk. Het is soms goed om je emotie te laten zien.. Maar gek genoeg deed ik dat bij niemand, niet bij Serena, mijn vader, mijn zusje, niet eens bij mijn moeder.

''jouw plek? je gaat me nu  niet zeggen dat jij deze boomhut gebouwd hebt.'' Zei hij spottend en begon te lachen.

Ik mocht hem nu al niet, alhoewel hij eigenlijk wel gelijk heeft. Ik heb deze hut gewoon jaren geleden gevonden en ben er sinds de dag dat ik hem vond altijd naar toe geweest, daardoor ben ik er zo gehecht aan.

''En als ik dat wel gedaan heb?'' Ik zie dat hij naar me ogen kijkt, maar waarom zo onderzoekend? Shit hij ziet vast dat ik heb gehuild en nog erg ook. Pff wat maakt het ook uit ik zie hem vandaag zeker voor het laatst dus ja.

''Hoe heet je?'' Hij had zijn stem een beetje verzacht, natuurlijk doordat hij weet dat ik heb gehuild maarja deze vraag zag ik dus echt niet aankomen.

''Allison.'' Ik wou eigenlijk helemaal geen gesprek aan omdat ik weet dat het onderwerp gaat eindigen op waarom ik gehuild heb, en daar heb ik dus echt geen zin in.

''Mooie naam'' hij keek me een beetje onderzoekend aan en zei ''Wil je erover praten?''

Die zag ik aankomen pff ik wil niet over de dingen praten die mij net pijn hebben gedaan ik ben daar niet goed in, straks barst ik nog in tranen uit bij een onbekende.

''Blijkbaar niet, snap ik ook wel je kent me niet eens.'' Zei hij een beetje teleurgesteld.

tien minuten later

Gelukkig had ik zijn aanbod goedgekeurd ik voel me nu veel beter dan net.

''Yesss ik heb je ingehaaaald nanananana'' Zei ik enthousiast.

''Nee je speelde vals, als je niet deed alsof je viel was ik nooit gestopt en had ik gewonnen, maar ik moet zeggen je bent wel erg snel.'' Zei hij.

Hahahaha ik moet echt lachen in mezelf hij heeft zo'n leuke persoonlijkheid eentje die ik veel eerder moest ontmoeten.

''hoor ik wel vaker.'' Zei ik met een grijns.

''En.. ik zei toch dat het je goed zou doen. Rennen helpt altijd. Je haalt al je woede van je uit door zo snel mogelijk te rennen.''

''Je hebt gelijk dit doe ik wel vaker, maar er een wedstrijd van maken is nog leuker.'' Zei ik lachend.

*getril* Ik zie dat hij een bericht krijgt.

''Ehm sorry ik moet ervan door, ik moet me nog inschrijven bij een school ik had met mijn moeder afgesproken om dat vandaag te doen.''

''Oh woon je hier sinds kort?''

''Ja maar ik moet nu echt gaan doegg.''

Daar sta ik dan midden in de bos helemaal alleen. Waar moet ik nu naar toe? Terug naar huis naar mijn moeder en zusje? Of naar Serena? Nee daar heb ik totaal geen zin in, in al die vragen die ze gaat stellen. Ik besluit om terug naar huis te gaan.

Ik klim op een buis naar mijn raam, gelukkig stond hij open. Ik wil echt niet dat mijn moeder met mij over mijn vader praat of ze wordt zeker boos waarom ik wegrende. ik lig op mijn bed en staar naar het plafond, die jongen was best leuk hij vroeg niet veel en liet het zoals het was. Ik denk dat we een goeie band krijgen, maar wacht eens wie weet zie ik hem niet meer? We hebben niet eens afgesproken. Ik word onderbroken in mijn gedachtes door mijn moeder die de deur open maakt.

''Schat waar was je?!'' Ze rent naar me toe en knuffelt me stevig.

Nadat we lang gepraat hebben zegt mijn moeder ''Ik weet dat het moeilijk is om in deze huis te blijven wonen, elke kleine ding gaat je herinneren aan je vader, ik heb een paar huizen bekeken op inter..''

ík onderbreek haar en zeg ''NEE! ik wil niet verhuizen ik wil niet nog meer veranderingen in mijn leven. We moeten het maar accepteren. Ik ga papa niet proberen te vergeten. Het is en blijft mijn vader elke kleine ding die ik in dit huis van hem tegenkom ga ik waarderen hij is altijd een goede vader geweest en dat blijft hij voor altijd. Er moet een reden zijn waarom hij ons verlaten heeft. Ik houd van hem mama. Ik geef mijn liefde niet op voor hem. Zo makkelijk gaat dat niet bij mij.''

Hallo allemaaaaaal :)

Ik hoop dat jullie het leuk vonden. Ik ben benieuwd naar jullie meningen. Ik zou het leuk vinden als jullie een berichtje achterlieten met wat jullie ervan vonden. Zou ik erg waarderen! Ik weet dat ik hier en daar nog fouten heb. Kritiek is altijd welkom! Ik probeer mezelf te verbeteren, dit is mijn eerste verhaal dus weet dat het niet zo ''goed goed'' is :)

xxx Hulya :D