Our Love was Ephemeral

OLWE

-Patricia-

Napatingin ako sa bintana ng bus. Masyadong malakas ang ulan. Sa mga panahong ito kapag nasa bahay ako ay malamang nakahilata na ako sa aking kama.

Napangiti ako at idinikit ang aking palad sa bintana ng bus. I love the rain. Ito ang nagpapakalma sa akin. Ito ang karamay ko sa tuwing binabalot ako ng kalungkutan. It comforts me.

The seat was pushed a little when someone sat beside me. I look at the guy who's busy fixing his umbrella. He mistakenly shaked the umbrella and some drops of water splashed in my face. Napapikit na lamang ako.

"P-Pasensya na miss." paumanhin niya. I opened my eyes and directly stare at him. He's probably unaware that our eyes would met but our reactions were definitely ironic. I am the one who was drowned by his ocean deep, close set eyes when in fact I'm the one who dared to look at his eyes.

"Sorry talaga miss." he said and then he stood up, he walked straight out of the bus. I was frozen for a moment. How long does it take for me to stare at him? Damn! That's embarassing.

Natampal ko ang aking noo. Nakakahiya ka, Patricia! Sinong normal na tao ang basta-bastang tititig sa mata ng taong hindi niya kilala? Ako lang ba?

Napatingin ako sa inupuan kanina ng lalaki. Omg! Naiwan niya 'yung kanyang payong. Tumingin ako sa bintana at nakita ang lalaki. Nakasuot na lamang ito ng hoodie habang nakapamulsang naglalakad.

"Kuya!" sigaw ko at mahinang hinampas ang palad ko sa bintana. He shifted his gaze on me and flashed a sweet smile.

From that moment, I know I was captivated.

Love at first sight, it is? I can barely think about it to be so good to be true. But, I guess it just happened. I'm completely terrified about it.

_____________________________

The next morning while taking an early morning walk. I decided to take a nap at the park's bench. Wala pa naman masyadong tao. Itinakip ko ang aking braso sa aking mukha at ipinikit ang mga mata.

Kapag umuwi kasi ako ay baka pagalitan lang ako ni mama dahil malalaman niya na naman na hindi ako dumiretso sa gym.

She wants me to exercise everyday to maintain my fit body but I always contradicts her. Sabi niya kapag mataba raw ako ay magiging pangit ako at tatanda na lamang akong mag-isa dahil walang magkakagusto sa akin.

Tama naman siya na dapat ay lagi akong mag-ehersisyo upang maging healthy ang katawan ko pero mali siya sa pananaw niya na 'no one will love you if you're fat and ugly' dahil meron talagang mga taong darating at nararapat para sa atin.

I always put in my mind that if someone truly loves you he'll accept your every single flaw. For me, as a single since birth lady, I do believe na sa pag-ibig ay mayroon rin tayong tinatawag na pasuwerte-suwerte.

Swerte ka kung nakabingwit ka ng full package na lalaki. Iyong gwapo na, gentleman pa, mahilig sa mga bata, matangkad at sobrang bait. Pero, mas swerte ka kung tatagal ang relationship mo sa taong minahal mo ng sobra.

Bigla akong napabangon nang may maramdaman na bagay sa aking hita. Nakita ko ang isang itim na jacket na nakatakip sa aking hita at isang lalaki na nakatayo sa aking harap.

My eyes grew bigger. What a coincidence, it is?

"Umbrella boy?" gulat kong saad. Nangunot ang kanyang noo at matapos ang ilang segundo ay biglang tumawa.

"Umbrella boy? HAHAHAHA may endearment ka na agad sa akin?" natatawa nitong tanong. Napaiwas naman ako ng tingin at napakamot ng aking batok.

"A-Ahh.. 'Yung p-payong mo pala n-nasa bahay. S-Sorry po n-nagamit ko kasi." nahihiya kong sabi na mas lalo niyang ikinatawa. Wala namang nakakatawa doon sa sinabi ko ah?