Sadece Anne&Baba

Zeynep(Ceylin) /1.Bölüm

Değerli okuyucum kitabıma hoş geldin🤗

Keyifli okumalar diliyorum..🥰🥰

Yeşil yeni biçilmiş çimlerin üzerindeydim. Az ilerde beyaz çiçekler vardı. O kadar çoklardı ki sonunu göremiyordum. Bir bebek ağlaması duydum. Çiçek tarlasından geliyordu ses. Etrafıma bakındım çaresizce. Annesi burada bi yerde olmalıydı. Ama burada benden başka kimse yoktu. Sese doğru koşmaya başladım. Koştukça üzerimdeki geniş beyaz feracenin eteği uçuşuyordu.

Beyaz çiçeklerin arasına girince ne tarafa gideceğimi kestiremedim. Hem sağımdan hem de solumdan bebek sesi gelmeye başladı. Hangisine gitmeliydim. Neydi beni kararsız bırakan. Henüz bi karar verememişken birden sesler kesildi ve ortalık karardı.

Başka sesler duymaya başladım. Kur-an'ı Kerim okunuyordu. Uzun bi süre gözümü açmadan dinledim. Esma'mın huzur dolu sesiyleyse yeniden doğmuş gibi hissetmiştim. Okumasını sonlandırmasıyla gözlerini açıp başımı o tarafa çevirdim. Gözleri kapalı dua ediyordu.

"Allah kabul etsin kardeşim." fısıltı gibi olsa da sesim çıkmıştı. Sesimi duymasıyla hızla kalktı oturduğu yerden. Ne yapacağını bilemez bi hali vardı. Bana doğru bi adım attı ilk. Sonra geri döndü ve kapıdan çıkıp gitti. Etrafıma bakındım, burası bir hastane orasıydı. Çok geçmeden doktor önlüklü iki kişiyle birlikte Esma geri geldi.

"Ceylin hanım uyanmışsınız. Geçmiş olsun. Kendinizi nasıl hissediyorsunuz?" Gözlerim Esma'daydı. Elleriyle ağzını ve burnunu kapatmış, yanağından süzülen yaşların ellerine ulaşmasına izin veriyordu. Bu bana bir şeyler anımsamıştı.

Başıma şiddetli bir ağrı girdi. Sonra tüm her şey film şeridi gibi gözümün önünden geçti. Kalkmak için hareketlenmiştim ki Esma durdurdu. Kollarımın sargılı olduğunu o an fark ettim.

"Annem, annem o nerde?" Kimse cevap vermemişti.

"Annem nerde bir şey olmadı değil mi Esma?" Esma konuşmayıp daha fazla ağlama başladı.

"Esma Allah aşkına bir şey söyle neredeler? Annem iyi mi bir şey söyleyin?"

"Ceylin hanım başınız sağ olsun."

~3 hafta önce~

Sıkıntıyla kalemi bırakıp arkama yaslandım. Aklım amcamda iken kendimi işime veremiyordum. Dün işten çıkınca onun iş yerine gitmiştim ama o geldiğimi fark etmemişti. Çok dalgındı. Ters giden bir şey vardı ama bize söylemiyordu.

Daha varlığına alışamadığım alyansıma takıldı gözüm. Aklımdaki düşünceler birden kayboldu. Onun yerine engel olamadığım bir gülümseme belirdi yüzümde. Dokunmanın etkisiyle mi bilmiyorum ama bir haftadır böyleyim. Ne zaman alyansı parmağımda döndürsem onun son sözleri doluyor kulağıma sonra da ağzım kulaklarıma varıyordu.

Daha bir hafta önce odamda çizimimle uğraşıyordum. Balkon için aklımda olan dekoru bir türlü kalemime yansıtamamıştım. Kapımın tıklanmasıyla çizime ara vermemin daha doğru olacağına karar verdim.

"Zeynep canım burada mısın?" gelen yengemdi. Karnı burnunda haliyle kapıda durmuş bana bakıyordu. Çizimlerimi toplarken yengeme seslendim.

"Yenge öylece durma orada, içeri gelsene."

"Buradaysan geliyorum o zaman" sandalyemden kalkıp yatağa oturması için yardım ettim. O bir yandan söylenirken bende yanına oturdum. Çizim yaparken dalıp gittiğim için böyle diyordu.

"Ne yapayım Zeynep çizim yaparken kendinden geçiyorsun. Korkuyorum bak, bir gün o daldığın yerde tıkılıp kalacaksın diye."

"Bana bir şey olmaz yenge sen merak etme. Rabbim var." Bu söylediğime tebessüm edip bir süre yüzüme baktı. Bu bakışı tanımıyordum.