NDAS#1: My Love, My Seven ( On going )

Prologue

"Ate Ana !! Ate Ana !!" nasa kalagitnaan ako ng pagluluto ng marinig ko ang natatarantang tawag sa akin ng batang si Pilar mula sa labas kaya dali dali ko s'yang dinaluhan.

" Oh Pilar, ano ba'ng nangyayari at bakit ka sumisigaw?" tanong ko namang may pag aalala.

Kitang kita ko ang takot sa mala kulay tsokolate n'yang mga mata.

" Y-yung  m-mga m-monsters , n-nandito sila. Papaalisin na nila tayo. " umiiyak n'yang sinabi.

Unti unting umusbong ang nararamdaman kong galit, at nadagdagan pa ito nang makita kong nagdulot ito nang takot sa mga tao, lalo na sa mga bata.

" Nasa'n sila ?" tanong ko kay Pilar na agad namang tinuro ang daan. Dali dali kong pinuntahan ang lugar.

Nakita ko ang mga kabaryo ko na nagsisipalibot . Nakikita ko ang iba't ibang uri ng emosyon, takot, galit , at pangamba na siguro tulad ko, hindi nila alam ang susunod na mangyayari.

I also saw those unfamiliar faces of armed men. Lahat sila ay nakasuot ng itim at tahimik na nagmamasid na kung isa man sa mga kasama ko ang magtangkang lumapit ay may kalalagyan.

Ngunit ang mas lalong umagaw ng aking atensyon, ay ang pagbaba ng lalaki mula sa chopper. Marahil ito ang kumag na iyon. Hindi ko gaanong maaninag ang kan'yang mukha dahil nasa malayong parte pa ako, pero isa lang ang nasisiguro ko, isa s'yang larawan ng panot na matanda na gahaman sa pera.

Siniksik ko ang sarili ko sa dagat ng mga tao. Hinahanda ko na ang sarili ko na ibuhos ang galit sa kanya. But when I'm nearly infront of that man. But when I'm already in front of him. When our eyes met. When I saw those familiar  with different color of  paired eyes , without  contact lenses, the feelings that I've already buried brings back again. A millions of memories came flashed . I saw a ghost from the past . Pero ibang iba na ang larawan ng nakaraan sa kasalukuyan.

" I-ikaw !?" ang tanging nasambit ko lang.

" Seven, l-let's stop this. " I stuttered.

Nakaupo ako habang s'ya ay nakatayo at nakatalikod sa'kin.

" What do you mean? " He asked without looking at me. He's waiting for a bus.

Yeah, a bus. A bus that can help us to escape.

" L-let's end it here, Seve. " Hindi ko na alam. Litong lito na ako. Yes I want to be with him, pero hindi ganito.

And now he looked at me  with his confused eyes, like I'm a puzzle to him.

" Seven, we c-can't hide forever. Hindi p'wedeng habang buhay tayong tatakbo. " Because we're not in a parrarell world, Seven. We're in a different world, where I, having you is a mistake.

" Y-yeah you're right. But I'm willingly run forever, with you. " He answered like I'm just throwing him a nonsense topic.

His words melt my heart. He melt me, wholely.

Oh, Seven. H'wag mo naman akong pahirapan ng ganto. Kung patuloy ka sa kakaganyan mo, hindi ko na iisipin ang iba makasama lang kita.

This time. I need to hold myself. I need to be strong.

He smiled at me and said, "Maybe, you're just tired. Gigisingin nalang kita pag nandyan na yung bu------"