TRES MARIA'S SERIES 1: Maria Mercedes

Chapter 1

A/N: Before reading this, please be advised that, this story might contain typographical and grammatical errors.

Cedie

"MALIGAYANG pagdating senyorita." ang sabay sabay na bati sa akin ng mga kasambahay dito sa mansion.

"Thank you po." I smiled at them. Pagkatapos ay bumaling ako kay Nana Yolly, ang pinaka matagal na kasambahay namin dito.

"Nana! Namiss kita!"

I said as i hug her. Nana hugged me back while laughing a bit. Oh I missed her laughs!

It's been eight years since the last time i saw her. Parang ikalawang nanay ko na si Nana Yolly. Siya ang lagi kong kakampi kapag nagagalit si Mommy dahil nakipag away kami ni Ronnie sa school. Lagi akong nagrerequest sa kanya ng mga paborito kong pagkain, hindi kasi sanay sa kusina si Mom. Sobra din syang nalungkot ng magpunta ako sa Canada para dun mag aral.

"Diyos kong bata ito! Lalo kang gumanda a." Aniya na mukhang sinisipat ang bawak sulok at parte ng mukha ko. "Mabuti naman at nakauwi ka na, namiss kita ng sobra!"

I laughed and stared her face. Ang Nana tumanda na pero malinaw pa rin ang mata. Alam pa ring kumilatis ng may itsura!

"Si Lola kasi Nana pinauwi ako." ngumuso ako at niyakap ang braso niya. "Nagsasawa na daw sya dun sa pagmumukha nung dalawa kong kapatid e. Need daw nyang makakita ng apong artistahin dito! "Biro ko sa kanya.

"Naku, bata ka mahangin ba sa Canada at nadala mo yata rito sa Pinas ha?! " Nana said while shaking her head a bit. I laughed. Totoo naman kasi, mas maganda ako sa mga kapatid ko, well ayon yon kay Dad.

"Panget! Musta Canada ha?" Tanong ng pangalawa kong kapatid na pababa ng hagdan at nakasunod naman sa kanya si Bunso.

I rolled my eyes at Ronnie-my sister. She's two years younger than me. I'm 26 and she's 24. Pababa sila ng mahabang hagdanan at malaki ang ngisi.

"Canada pa rin." sarkastikong sagot ko bago kami magyakapan. Ganito naman kami kahit madalas mag asaran ay mahal naman namin ang isa't isa.

Buti nalang at kabababa lang nila at hindi narinig yung sinabi ko kay nana kanina lang. Kung hindi siguradong hindi papatalo ang isang ito. Kung mahangin ako pwes delubyo 'to!

"Hey Bunso...How are you? Namiss kita manika!"

I asked Raphie our bunso. Our living barbie doll. She's 21 turning 22 this year.

She didn't answer. She just kissed and hug me like dinedma ang pangungumusta ko.

I sighed. Mahal ang salita ng kapatid kong ito. Lagi syang malamig at walang mababakas na emosyon sa mukha. Hindi naman sya dating ganito e. Sana lang bumalik na siya sa dati, yung masahayin at palaging may ngiti.

Matapos pa ang ilang kamustahan ay nagsipag balikan na sa kani-kanilang gawain ang mga sumalubong sa akin.

Nang kami na lang magkakapatid ang naiwan ay saka ako nagpakawala ng isang malalim na buntong hininga.

"Lalim ah? Baka di ka na makaahon dyan!"

Nang aasar na sabi ni Ronnie. Alam kasi nilang napilitan lang akong umuwi dahil kay lola. I love my life in Canada, duon kasi pakirmdam ko malaya ako, i can do everything i want at walang maninita.

I pout my lips. " Where's Lola?"

Tanong ko ng hindi makita ang lola kong dahilan ng pag uwi ko dito sa pinas.

"Sa room nya, masakit ang rayuma. Alam mo na tanders na. "

Pabulong na sabi ni Ronni kaaya naman na batukan ni bunso ng di oras.