Our Time

Prolouge

“Mam- Araaayy!!”

Napalingon ako sa batang pasiyenteng nagwawala sa tabi ko na kinukuhanan ni Dark ng dugo. Tulad ng ibang batang pasiyente rito, takot sa karayom at nagsusumigaw at malapit nang umiyak. Nasa tabi ang ina niyang ngayon ay inaaalo siya. Napalingon tuloy ang lahat sa kanila.

“Kalma ka lang ha. Last na ‘to bebe, please? Makakapagpahinga ka na nang maayos mamaya. Okay?” Mahinhing ani Dark na parang hindi siya nastress kanina sa isang pasiyente niya. Mediyo tumahan naman ang bata dahil sa tulong ng kaniyang ina.

Hay, common problem na namin ito simula noong nagduty kami sa rural hospital na’to at nai-assign dito sa ER. Buti na lang ngayon at wala nang masiyadong batang makukulit ang nai-aadmit dito. Last na itong nasa tabi ko.

She looked at me intently after she finished drawing blood from the patient. Nagkibit na lang ako ng balikat pagkatapos kong macheck ang status ng last patient ko.

I just walked pass through his bed since he’s asleep. And I didn’t dare to wake him up or his relative beside him that is now sleeping and even snoring.

And suddenly the blurry but still audible lyrics of the song knocked to my senses.

Bakit ‘di mo pigilan ang puso mong tunay na nahirapan dahil sa kaniya?

Isang nasa mid-20s na babae and nagpapatugtog nito, nagbabantay sa kaniyang ama. Sinuri ko ang expression nito at nakita kong naluluha ito habang nakatingin sa kaniyang phone.

Broke-hearted ‘to, sigurado ako. Tss.

The song is still popular huh. Naalala ko na naman tuloy ang pinakamasakit na araw na’yon.

It has been 7 years since the last time I talked to him but funny how I still feel this empty feeling inside me. Ba’t ba kasi ako naniwala sa kaniya noon?

“Tss.”

Instead of standing and being stuck in the middle of this quite peaceful emergency room, I shrugged off the music away from my mind and just walked with a genuine smile to warm the relatives of the patients who were now preparing them to sleep. Tipid naman silang ngumiti sa akin. Hay, makakauwi na ako.

When I got out of the room, bumagsak bigla ang aking balikat dahil sa tindi ng pagod. I just did three surgeries today, assisted two major surgeries at naground pa ako sa ER. Tiring myself is my diversion, at least I’m finally used to it.

“Oh ano? ‘Wag mong sabihing iinom pa tayo mamaya. Alam mong pareho tayong pagod na pagod,” banta ni Dark na ngayon ay kasabay ko na sa paglalakad. Ito talaga ang hinahangan ko pagdating sa mga katangian niya, the typical her when she’s not facing a patient. Salawasaw magsalita.

The corridor is so quiet that her voice echoed a little bit but enough to be heard by anyone in the corridor. Agad nanlaki ang mga mata ko, “Gaga ka Dark! Mamaya may makarinig pa sa’yong ibang doktor dito, sabihin pang unprofessional tayo!” Suway ko sa kaniya.

Humagikgik siya at nalukot ang aking mukha dahil sa pag-echo ng tawa niya. “Eh ikaw kaya ang unprofessional kanina eh.”

Lumapit siya sa akin and she tapped my nape three times. Aangal na sana ako pero naunahan niya ako.

“Saka tapos naman na duty natin eh!” Tama nga naman kaya naglalakad na kami ngayon papunta sa carpark para makauwi’t makapagpahinga na.

When we finally got to the front exit door, she broke the silence. “What were you thinking upon hearing that song again… after so how many years?” Napa-irap na ako sa tanong niya. Wala na akong time umiyak at magrant.