~KURŞUN GEÇİRMEZLER~

gece

(cam kırıkları)

X:Böyle biseyi nasıl yaparsın! Ben sana guvenmiştim. Çocuğumu sana bir daha asla bırakmicam!!!

Y:BANA BU ŞEKİLDE BAĞIRAMAZSIN!!!

Yine aynı şeyler... Yine kesilmeyen sesler... Yine bagırışlar yine gürültüler...

Gecenin 00.00'sinde belli belirsiz rüyalar görürken birden bağırış sesleriyle gözlerimi açtım.
Annemle babam yine kavga ediyordu.

Bu dünyada yaşamak artık zoruma gidiyo.
Kulaklarımı kapatıp seslerini duymamaya çalıştım. İçerideki birçok eşya eminim şuan paramparçadır... ve yine bi kırılma sesi... Ve yine... Artık bu sesler bana ninni gibi geliyordu. Gözlerimi nasıl açtıysam aynı şekilde kapattım.

Gece saat:03.00

Kayboluyorum... Neredeyim ben? Neredeyim? Nerede!?

Birden çığlıklar içinde kalktım. Kan ter içinde kalmıştım. Annemin sesiyle irkildim.
"Tatlım iyi misin?"
Cevap bile veremedim. Tekrar seslendi
"Tatlım... Orda mısın?"

"Burdayım anne, sorun yok sadece kabus gördüm" dedim.

Sonra annem "pekala" diyip yatti.
Bende çok yorgundum. Yarın yeni okulumun ilk günüydü. 8. Sınıfa geçmistim. Bunun heyecanını bile yaşayamıyodum.
Bu hayatta bana gülmek yasaktı. Bu gereksiz düşüncelerden kurtulup gözlerimi tekrar kapattım.

Sabah saat:08.30

Biri beni sarsıyodu. Bu abimdi.
"Sana kaç defa dicem şu alarmını doğru düzgün kur diye"
Yine başımda durmuş bağırıyodu. Birden kalktım ve
"NE VAR!" dedim.
"Kalkman gerekiyo Ceren okula geç kalıcaksın yoksa" dedi.

Bende uyuşuk bı şekilde"tamam" dedikten sonra beni bırakıp gitti .

Sabahları erken kalkmayı hiç sevmiyodum. Bu benim için tam bir zulümdü. Kalktıgim gibi kendimi banyoya attım . Çok üşüyodum nedense. Kuşkusuz her sabah üşüyorum. İşlerimi hallettikten sonra gidip yatağımı isteksizce topladım.

Ardından yeni aldığımız üniformaları üstüme geçirdim. Gereksiz birkaç seyide yaptıktan sonra mutfağa geçiyodum. O sırada bişey fark ettim.

Yatak odasında,salonda,lavaboda... Babam yoktu.

Dün evi terk etmiş olabilir miydi?
Hemen mutfağa kostum. Mutfakta da yoktu. Annem beni fark etti ve"Ceren hadi otur kızım geç kalma" dedi.

Sonra oturdum ve anneme sordum
"Anne... Baban nerde?"

Annem birden sinirlendi ve
"Bir daha o adama baba demiceksin" dedi.
Üzülmüştüm... Hemde çok...

Ailem bozuluyodu...

Herneyse bunları düşünmemeye calistim. Kahvaltı ettikten sonra abim beni okula bırakmayı teklif etti. Bende kiramadim.

Abimle yolda giderken 'heyecanli misin?"

Diye sordu. Bende belli belirsiz hareket yaptım.
Abimde "ne o hareket ya, bı düzgün konuştu sesini duyalım " dedi ve güldü. Sonra bende guldum ve "hiç... Bişey hissetmiyorum heyecanlı da değilim açıkçası" dedim. Abimde dudağını buzdu "buna sevinmeni beklerdim" dedi.

Bende sirittim.
O sırada konuşmaya dalmisken okula yaklaştık .
Bir anda heyecanlanma ya başladım. Elimi kalbime goturdum.
Abim bana bakıp sırıttı
"Ne o hane heyecanlı değildin" dedi. Bende kaşlarımı catip ona bakarak"insanız... Heyecanlanabiliriz heralde." Dedim ve önüme döndüm.

Okula gelmiştik... Abim beni bıraktıktan sonra alnından öpüp iyi şanslar dileyip gitti. Bende önce derin bı nefes aldım ve okula doğru yürümeye başladım.
Okula girdiğimde herkes birbiriyle konusuyodu. Herkesin kendine göre bir arkadaşı vardı. Tabi ben hariç...

Sınıfların yanlarında asılı sınıf listelerine bakmaya başladım. 8/A daydım. Sınıfa girdiğimde birkaç kişi bana baktı sonrada önlerine döndüler. Bende kendime boş biyer bulup oturdum

Umarım okul günlerim sorunsuz ve güzel geçer... Umarım...