When i was 3 or 4 years old i used to play toys that related to doctors medical kits. My patient was my dad and my nurse was my mom.
"Nurse mommy!!! Code blue daddy can't breathe.." i shout and acted like a real licensed doctor.
"Doc anak!! Tulong!! Awwww my heart doc anak." Humawak siya sa dibdib niya na para bang hindi talaga makahinga at palihim na tumatawa.
"Here's your things doc ma'am anak!!" mommy was massaging my back, maka-ilang ulit niyang punasan ang noo ko kahit wala naman talagang tumutulo na pawis. I was very serious that time. My eyebrows arc like an opposite letter u. And while checking my daddy's vital signs though i don't know how, my full attention was on my work and in my mind there's a tiny tone saying in my head "save your patient".
"Doc anak when you are doing your mission you should smile at least." bumangon si daddy mula sa pagkakahiga at tinuro ang dulo ng aking labi at pinangiti ako.
"Daddy!!!!! I thought you can't breath?!" nakapamewang pa ako noon at tila ba galit na galit sa nakita.
"My doc ma'am anak is being furious!!!!" my mom said while laughing so hard.
"Ow right, my heart!! I forgot HAHAHAHAHA"
"HAHAHAHA" and they both laughed. Wala na akong nagawa nun kundi tumawa na lang din.
I really treasure those moments. My fake stethoscope was my wand, I can cure them in just a snap of it. Masayang balikan ang mga nakaraan pero kapag nasampal ka ng katotohanan para kang binagsakan ng langit at lupa. I badly want to do the job, gusto kong pumagitna at tumulong pero wala akong nagawa..
I'm just 7 years old that time when my mom throes in breathing. The hospital were in chaos. The doctor is missing, their equipments were not functioning. Wala akong nagawa. I'm just a kid and my mom needs a real doctor.
"Daddy!!!!! Get my medical kits we need to save mommy nurse." i saw my dad emotionally praying for help.
"Zara.. We're not playing anymore." parang pinana ang puso ko sa narinig. At sa kauna-unahang pagkakataon nakita kong tumulo ang mga luha ni daddy. My mom smiled at us and whispered her last words on me "thank you my doctor". Hindi ko pa naiintindihan nung una pero nang makita kong nirerevive si mommy and I heard a long beep everything sinks in.
My mom died.
Lahat ng laruan ko tinapon ko. Ang pasadyang lab gown ko sinunog ko. Sinisi ko ang sarili sa pagkamatay ng mommy. Kung naging doctor siguro ako hindi iyon mangyayari.
"Doc anak? Andyan ka ba?" kumatok si daddy sa pinto ng kwarto ko at halata sa boses niya na pinipigilan niyang umiyak. Hindi ako sumagot at pumasok siya. Tumabi ito sa akin at niyakap ako tinumbasan niya ang mga yakap na kasama si mommy. Yakap na mahigpit at yakap na pangungulila. "I saw your toys in the trash can and your burnt lab gown. Ikaw ba may gawa non?" yumakap ako pabalik sa kanya at umiyak ng umiyak.
"I don't want to be a doctor anymore. I hate it. Daddy, mommy died because of me. I didn't do anything to save her."
"That's not true doc anak."
"Daddy ayoko na maging doctor." patuloy kong sinasabing ititigil ko ang pangarap pero si daddy pinapatahan niya ako at pinapaalala na
"You did a great job doc anak. Hindi mo lang alam pero you save your mommy's life when you're born to this world."
19 lang si mama nung na buntis siya. Gusto niyang putulin ang buhay na meron siya ngunit hindi niya nagawa dahil sa akin.
"Tama na anak." nakatulog ako sa mga yakap ni daddy nung araw na iyon. Sa murang edad inintindi ko ang mga nangyayare at nung nakuha ko na ang mensahe
"Daddy, kukunin ko ang kursong pagmemedisina." nabitawan ni daddy ang hawak niyang baso at nagtatalon sa tuwa.
"DOCTOR NA ANG ANAK KO!!!!!!" binuhat niya ako na pa bang maliit na bata.
"Magiging doctor." pagkaklaro ko.
"Your mommy will be very proud of you."
Pinag-igihan ko ang pag-aaral. Hindi ako tinamad sa pagbuklat ng mga libro, sa pag tanda ng mga gamot at ang pangarap kong maging doctor ay nakaukit na sa mga palad ko. Konti na lang isang ganap na akong doctor.
"Daddy? Saan ka na?" i said over the phone.
"Malapit na anak. Pauwi na ako may dinaanan lang."
"Okay." i replied.
"Daddy have a surpri---------" i didn't get his message when i heard a loud crashed.
"Daddy? Daddy? Can you hear me?!" parang sasabog at lalabas ang puso ko sa narinig.
Dali-dali kong kinuha ang bag at pumunta sa pinakamalapit na hospital na alam ko. Naka apat na akong punta ngunit wala dito ang ama ako. I'm sure that my daddy is not okay. Bigla nagring ang telepono ko kung kaya't sinagot ko ito.
"Is this miss Zara?"
"Opo ako nga po ito."
"This is nurse heather, are you re----" hindi ko na pinatapos ang sasabihin niya ng tumaas ang boses ko at dirediretsong nagsalita na.
"JUST TELL ME WHERE IS THAT GODDAMN HOSPITAL." nanginginig itong sumagot sa akin at hindi na ako nag aksaya pa ng segundo at kumaripas na patungo doon.
Pumasok ako sa nasabing hospital at sa bawat hakbang ko bumibigat ang pakiramdam ko. Daddy i hope you are okay.
"Miss where is-----" nabitawan ko ang gamit na dala-dala ko at dali-daling pumunta sa emergency room. Nakahilata ang daddy ko na puno ng dugo. Ginawa ko ang first aid na natutunan ko. Alam ko na ang dapat gawin ngunit sa kabilang estado i don't have the license yet to practice doctorate. How unlucky i am. Pinigilan ako ng mga nurse. Hinawakan ako sa magkabilang kamay at pinapalayo sa tatay ko.
"LET GO OFF ME!!! I'M A DOCTOR!!!! I NEED TO SAVE MY DADDY!!!!!!" scream after scream. Parang walang nakarinig sa akin. Pinilit kong kumawala pero lahat sila pinipigalan ako.
"1, 2, 3 CLEAR!!!!!!" ng marinig ko iyon bigla akong naalarma at nagmamakaawa sa kanilang lahat na bitawan na ako. Gusto kong tumulong.
Ang nangyare kay mommy 20 years ago parang naulit lang sa nasasaksihan ko kay daddy ngayon.
"1, 2, 3 CLEAR!!!!!!" my daddy didn't response anymore.
"Time of death.. 7:50 pm. Tuesday, October 6, 2020." katulad na katulad ang nararamdaman ko nung nawala si mommy. Pinakawalan na nila ako at tumakbo papunta sa doctor ni daddy.
"HOW DARE YOU KILLED MY DADDY!!!!! WALA KANG KWENTANG DOCTOR!!!!! YOU KILLED HIM!!!! YOU KILLED HIM!!!!!" hawak-hawak ang kwelyo niyang bumagsak ako sa sahig.
"i killed my daddy." i murmured. Tumingin ako sa gawi ng daddy at kahit alam kong wala na itong buhay pinapatuloy ko pa rin ang pagrerevive dito. Baka pwede pa. Hanggang sa wala na nga niyakap ko na lang ang katawan ng daddy at umiyak ng umiyak. I killed you daddy. I killed the both of you. I killed mommy and now you daddy. Sumikip ang puso ko at parang masisiraan na ako ng bait. Ang doctor na kaninang sinigawan ko ay lumapit sa akin at may binigay na box na naglalaman ng gamit ni daddy.
"I saw your daddy's wallet and there's a letter for you." kinuha ko ito at binasa ito.
"Dear my doc anak,
I saw how you suffered when mommy nurse died, malapit ka na ngang sumuko sa pangarap mong maging doctor. I know this is hard for you to live with a heavy heart but luckyly nurse mommy raised a fighter. You're a strong and brave girl. Zara, anak. Always remember in daddy and mommy's heart, you are our doctor. By reading this letter i think I'm with nurse mommy already. And i know you're blaming yourself again. Anak wag. You killed no one. Magiging doctor ka at tutuparin mo ang mga pangarap mo. Take your stars with you not for us. Huwag mong isuko dahil wala na ang taong gusto mo para sa mga pangarap mo. Gawin mo sa sarili mo. Zara. Our doc anak... Go my future doctor.. Chase your dream.. Reach it..... Without me....... Without us."
Pagkatapos kong basahin ang liham napayakap na lang ako dito at umiyak ng umiyak.
Magiging doctor ako. For myself and for someone who needs my help.
