Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
𓁹
"Sonucunda y'yi 8 bulmuş oluruz."
demesiyle kendimi geri attım gittikçe kayarken başım banka değmişti. Wonwoo gülerek kalemi kitabın arasına kitabı da yanına koydu.
"Basitti."
"Saçmaydı."
"Matematiği sevdiğini söylemiştin."
"Seviyorum."
dedim banktan kalkmadan önce. Tam karşımızda duran salıncağa oturdum.
"Seviyorum ama bu saçma olduğu gerçeğini değiştirmiyor."
Wonwoo da kalkıp yanıma geldi ve beni sallamaya başladı.
"Sana öyle geliyor Minsoo."
"Anlamıyorum Wonwoo her şeyde nasıl bu kadar mükemmel olabilirsin."
"Hayır her şeyde mükemmel değilim."
Alayla güldüm.
"Tüm derslere ayrı bir ilgin var, hiçbir notun düşük değil, okulda ki herkesin ilgisi senin üstünde yani çekicisin ve havalısın. Yakışıklısın. Müzik aleti çalabiliyorsun."
Cümlemi bitirmemle o da konuşmaya başlamıştı.
"Okulda herkes beni tanıyor ama gidilen bir mekanda kimsenin gözü senden ayrılmıyor. Diğerlerinden farklı olarak bariz bir şekilde resim çizmede çok iyisin. Derslerin tamam iyi değil ancak ortalamanın üzerinde notların her zaman. Ayrıca nefret ettiğin öğretmenler bile sana hayran. Müzik aleti de çalıyorsun ayrıca bizimkilerle birlikte Seokmin'in evinde burnunla blok flüt çaldığın günü unuttum mu sanıyorsun?"
Son cümlesini duyduğumda dolu gözlerimle bir kahkaha attım. O sırada Wonwoo beni sallamayı bırakıp önüme gelmişti. Salıncağı durdurdu ve ellerini bacağımın yanlarına koydu. Ben de gülmemi durdurmuş ve ne yaptığını anlamaya çalışıyordum. O sırada eğilerek konuştu.
"Minsoo daha ne kadar görmezden geleceksin beni? Hep senden de bir şey bekledim ama sadece yok saydın. Artık uzatmak istemiyorum bunu. Seni seviyorum ve senin tarafından görmezden gelinmek isteyeceğim son şey bile değil. Beni sevmiyo-"
"Wonwoo seni seviyorum."
Sözünü keserek boynuna atladım ve siyah sweatshirtlerimizin bir taneymiş gibi gözükmesini sağladım. Atlamamın etkisiyle geriledi ve anında kollarını belime dolayarak bir kaç tur döndü. Ve gülerek kulağına fısıldadım.
"Gözlerim dolu ama ağlamak istemiyorum."
"Gözyaşlarının sebebi olmayacağım güzelim."
"Söz mü?"
Kollarını mümkünmüş gibi daha da sıkarak cevap verdi.
