"I like you," I told her. The words I no longer wanted to hide from her.
She looked at me with wide eyes, surprised with the words that just came out from my mouth.
"W-what d-did you just say? D-did I hear it right?" She stuttered.
I looked at her straight in the eyes, wanting to show her how serious I am with what I just said.
"I said I like you." I repeated.
She blinked enumerable times with her mouth slightly parted open. "Are you serious?" She said. Obviously surprised and at the same time doubtful, not believing what I just said.
"Do I look like I'm kidding?" I asked her. Starting to get frustrated now. Mukha ba talaga akong nagloloko sa sinabi ko?
"I don't know! Malay ko ba kung prank mo lang pala lahat ng 'to! You always do it to me." She hugged herself and shrugged, acting like she's scared na baka kung ano na naman ang gawin kong kalokohan sa kanya. I sighed.
She's right. Palagi ko kasi siyang pinaprank at ginagawan ng kalokohan kaya naman hindi ko siya masisisi kung hindi talaga siya maniniwala sa sinasabi ko ngayon. Matagal na kaming magkakilala at kilalang-kilala na namin ang isa't isa. I know what her likes and dislikes; and she also knows what I like and dislike. Well... except for the fact that I like her, I guess.
"Kung ayaw mo maniwala, hindi naman talaga kita masisisi. I've always made some things na pwedeng maging dahilan kung bakit hindi mo ako paniwalaan sa sinasabi ko ngayon. Laging kitang inaasar at niloloko and we rarely talk about things na seryoso na kagaya nito. I know I don't look like the type of guy to be serious and all but I mean it. I really like you." Sabi ko at seryosong tumingin sa kanya. Mas seryoso pa sa kanina.
Nagulat ako ng bigla na lang siyang tumawa. May nakakatawa ba sa sinabi ko? Nagprepare ako ng speech at nagpractice pa ako ng mga sasabihin ko dahil natakot ako na baka i-reject niya ang confession ko. Abot-abot ang kaba ko rito tapos tatawanan lang niya ako?
"Seeing you this serious can't help me stop laughing. You look so funny. Hahaha." Sabi pa niya. Nawala ang sobrang kaba ko at napalitan ng pagkairita. I can't believe my confession will make this turn. I expected na baka magalit siya dahil nagconfess ako sa kanya at baka masira ang friendship pero guess what... she just laughed at me.
Ayokong nagsasalita kapag galit o naiirita ako dahil baka kung ano ang masabi ko kaya naman tinalikuran ko na lang siya para pakalmahin ang sarili ko. Narinig kong tinawag niya ang pangalan ko pero hindi ko na siya nilingon at nagpatuloy lang sa paglalakad. Narinig ko siyang sumigaw.
"Hey! I'm sorry na! It's just that it's too unbelievable! Ganun ka ba talaga kaseryoso sa sinabi mo?!" Hindi ko pa rin siya nilingon. Bahala siya dyan. Tinatawanan niya pa ako ah.
"Hey! Bumalik ka rito!" Sigaw niya pa. Kung akala mo marupok ako sayo, sorry pero kaya pa rin kitang tiisin. Napailing ako sa iniisip ko.
"I like you too!" Napatigil ako sa paglalakad sa sinabi niya. Lumingon ako sa kanya at nakita ko siyang nakangiti. Nagduda tuloy ako kung totoo ba ang sinabi niya.
