Jisoo, dilek nehrine attığı birkaç metalik ardından etrafına bakındı. Bir inanışa göre dilek nehri önünde tek başına ve sesli dilenen dilekler daha çabuk kabul ediliyormuş. Bu yüzden yalnız olmayı beklemekten yorularak nehir kenarında duran büyük kaya önünde durdu Jisoo.
Oraya gitmeden önce odasını toplamış ve odasında bulduğu hapları da sırf Junmyeon için içmişti.
Hapını kullandığı için de kendisini sakin buluyordu. İç çekti Jisoo. Ellerini göğsü önünde düz bir şekilde birleştirerek. Gözlerini kapattı. "Senden yalnızca iki şey diliyorum. Bir, kendimi haplarımı kullanmaya zorlayabilecek kadar iradeli olmak. İki, Junmyeon'a karşı olan hislerimden ir karşılık almak. Eğer bu ikisi gerçekleşirse, söz veriyorum tanrım kimseyi üzmeyeceğim."
Junmyeon, yaklaşık dakikalardır dinlediği dualar ardından Jisoo'nun gözlerini açıp ayağa kalkmasını bekledi. Jisoo ise sanki sözünü dinliyormuş gibi gözlerini açtığı gibi ayaklandı. Doksan derece eğildikten sonra gülümsedi Jisoo. Başını çevirdiğinde ise aralarında yalnızca bir metre kadar bile olmayan Junmyeon'u farketti.
"Ne zamandır buradasın?"
Junmyeon gülümseyerek ellerini cebine koydu. "İtiraf ettiğin yerden beri. Bir şey söyleyeyim mi? Sanırım yalnızken değil de sesli edilen dilekler kabul oluyor Jisoo. Çünkü hislerinden bir karşılık aldığın yüzde yüz doğru." Jisoo şaşkınlıkla Junmyeon'a bakarken Junmyeon yaklaşıp Jisoo'nun alnını öptü. "Seni seviyorum Jisoo."
Jisoo konuşmak istiyordu ancak ne diyeceğini kendi bile bulamıyordu. Junmyeon derin bir nefes aldı. "Korkuyorsun gözlerinden bunu anlayabiliyorum Jisoo. Ancak seni üzmeyeceğimin sözünü veriyorum. Ayrıca emin olmadıysan bile deneye-"
Ve Junmyeon'un sözünü kesen tek şey Jisoo'nun kendi dudakları ile Junmyeon'un dudakları üzerini örtmesiydi.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
