Η χειρότερη εβδομάδα της ζωής μου

Τετάρτη 9 Σεπτεμβρίου 2020

         

          Αγαπητό μου ημερολόγιο,

          Άλλο ένα απαίσιο πρωινό ξεκινάει τη Τετάρτη. Έχουν υπάρξει βεβαίως και χειρότερα αλλά ήταν και αυτό στη λίστα με τις ημέρες που καταστρέφονται από τα πρώτα λεπτά που ανοίγεις το μάτι σου, ή τουλάχιστον, κάπως έτσι. Δεν θα ξεκινήσω με αυτό όμως καθώς παραδοσιακά σου αναφέρω έστω και με μία πρόταση τον τρόπο που ξύπνησα.

           Εντάξει εδώ που τα λέμε το ξύπνημα μου δεν ήταν και το χειρότερο. Ήταν το απλό συνηθισμένο ξυπνητήρι ρουτίνας. Ναι, αυτό με τον απαίσιο ήχο που σε κάνει να το πετάξεις από το παράθυρο αλλά σκέφτεσαι τα χρήματα που του έδωσες για να το πάρεις .Αργότερα λοιπόν, καθώς πάτησα 3 φορές την αναμονή, κατέβηκα τις σκάλες και έπαθα ένα είδος σοκ, θα το χαρακτήριζα εγώ τουλάχιστον, καθώς είδα πολλές... πολλές... κούτες. Και εννοείτε δεν ήταν ασυνόδευτες ούτε έβγαλαν φτερά και ήρθαν στην είσοδο του σπιτιού.

           Της έφερε ένας κύριος, περίπου στην ηλικία της μαμάς μου, ψηλός και μελαχρινός. Μπορεί να ήταν μεταφορική, σκέφτηκα. Μπορεί να βρήκε η μαμά μου καινούριο σπίτι και να μου έκανε έκπληξη. Ε λοιπόν, μου έκανε έκπληξη όχι και τόσο ευχάριστη, τείνει προς την άλλη μεριά βασικά. Μιλήσαμε λοιπόν και γνωριστήκαμε:

  -Γεια σου Κάιλ! Καλημέρα!

 -Καλημέρα και σε εσάς, κύριε....

 -Τζόναθαν.

 -Χάρηκα, νομίζω...(τώρα που το σκέφτομαι ήταν κάπως κακό αλλά δεν ήμουν και καλά εκείνη τη στιγμή. Τέλος πάντων)

 -Συγνώμη κιόλας για την αδιακρισία αλλά τι γυρεύετε εδώ;

 -Δεν υπάρχει πρόβλημα, αν και νόμιζα πως ήσασταν ενήμερος.

 -Ενήμερος για ποιο πράγμα;

 -Καλησπέρα συγκάτοικε!

 -....Μαμά ΤΩΡΑ στην κουζίνα!!!

           Αυτός ήταν ο πρώτος διάλογος λοιπόν, με τον συγκάτοικο. Απλός, λιτός και απότομος.  Ήθελα απλά να ανοίξει η γη να με καταπιεί. Ήταν τόσο δύσκολο αυτό που ζήταγα βρε ημερολόγιο; Για την μητέρα μου πάντως ήταν. 

           Εγώ ήμουν σοκαρισμένος. Μέχρι χθες το βράδυ λέγαμε πως θα πηγαίναμε σε καινούριο σπίτι και μου κουβαλάει τον άλλον, το ακριβώς επόμενο πρωί. Δεν μου έχει συνηθίσει τέτοιες παρορμητικές ενέργειες. Αυτή προσπάθησε να μου εξηγήσει τον λόγο που πήρε αυτήν την απόφαση. Μου είπε πως επειδή τώρα με ψίχουλα που παίρνω εγώ, συν ότι αργεί η διατροφή διαζυγίου, τα οικονομικά μας προς το παρόν δεν είναι και πολύ καλά. Ναι μεν έχει ένα δίκιο, και της το αναγνωρίζω αυτό αλλά, δεν θα ήταν πιο καλό να έβρισκε δουλειά; Αυτό σκέφτηκα εκείνη τη στιγμή αλλά ίσως και λόγο εφηβείας, αντί να κάτσω να μιλήσω και να εκφράσω τις ερωτήσεις μου, σηκώθηκα και έφυγα.