Happy & Sad (a short story)

Chapter 3

Here's an update for you guys dahil masaya ako na nakaabot na tayo ng 174 reads. Sabi ko sa sarili ko na maga-update na ako pag naka abot na tayo ng 200 reads pero diba di dapat minamadali ang mga bagay bagay, kasi kung gaano mo daw kabilis ma kuha o makamit ang isang bagay ay ganun din ito kabilis mawawala. So I'll patiently wait for this story to reach '200 reads' and when the time comes, I will..... be happy ano pa ba??

____________________________________

8:19 PM

"I USED to live here." sabi nito habang nakatingin sa labas ng bintana. I glanced at her. There's something about this girl that feels so familiar, like it feels like I've seen her before sadyang di ko lang s'ya maalala.

Why the heck am I feeling like this? Argh the more I get to know her the more this eerie feeling grow, and I don't understand myself for that.

I can't stop my heart from beating so fast when she told me na she used to ran away when she was younger, I barely moved on from that saka ngayon ito na naman?

I want to stop making conclusions and assumptions but I just can't stop myself lalo na't itinuturo na ng lahat na ibedensya na hawak ko na siya nga... siya nga ang batang hinahanap ko, o baka hindi. Ang pinang-hahawakan ko lang sa ngayon ay, ang katotohanang dito s'ya nakatira noon sa lugar kung saan ko una at huling nakita si *TIIT*.

And wait. What's her name again? How ironic, we're spending time and bonding with each other, pero hindi pa rin namin kilala ang isa't isa. We haven't even introduced ourselves and here we are acting like we've known each other for years when basically were just strangers.

Strangers. That's what we are to each other. "Stop!" sigaw nito nang malampas kami sa isang signage. Pina-atras ko ng konti ang sasakyan pabalik sa signage. "We're here!" masayang sabi nito saka naunang lumabas ng sasakyan. My jaw instantly dropped open the moment I went out of the car. Where in the middle of nowhere. Puro kakahuyan lang ang makikita mo. I turn around to look at her ng pinagtatabig nito ang mga dahong naka harang sa harapan namin.

And my mouth dropped even wider this time ng mapagtantong pathway pala ang nasa harapan namin na kanina lang ay natatago sa mga damong nakaharang rito. "Let's go!" masayang sabi nito na halatang excited na excited. Na una ito dala dala ang cellphone na may flashlight at saka ako sumunod. She stopped ng nasa harapan na namin ang isang malaking puno, mas malaki pa ito sa punong nasa playground. I noticed her looking up so I lifted up my gaze only to see nothing.

I thought were going to a treeho- There it is! Di ito nakikita agad-agad dahil natatabunan ng mga dahon ng kahoy ang maliit na bahay na naka-attach sa katawan ng malaking puno. Sa unang tingin ay di ito mapapansin but when you take a closer look ay doon mo makikita ang maliit nito na pintuan at mga bintana.

Wow.

Did she really found this, o pinagawa nya lang to? It seems to be so unreal kung nakita nya lang ito, at kung totoo ngang nakita nya lang to, who could have ever made a wonderful treehouse like this and leave it all of a sudden like it was nothing?

And sobrang taas ng kahoy wala ba kayang nakatira dyan na 'di kanais-nais? I mean, hindi sa takot ako sa mga aswang at multo, pero diba ang sabi ng mga matatanda na may mga Kapre na nakatira sa mga matataas at malalaking mga kahoy? Gah, I sound so gay.

And how are we supposed to go up there? I can't see any ladder or rope anywhere.

Lumapit sya sa kahoy at nilamas-lamas ang katawan nito. Ugh... what is she doing? Ng tilay na hanap na nito ang kanina pa nyang nilalamas-lamas, agad nitong hinampas ng napalakas, na nagpalaglag ng aking panga. Really, what is she doing? Is she planning to hurt herself?