Mijn naam is Julie

2 september

De wekker gaat. Ik spring uit bed. Het is lang geleden dat ik zo opgewekt wakker werd. Ik doe snel mijn vuile kleren aan die ik nu al een paar maanden draag. Het kan me minder schelen dan anders. Alles voelt anders als je vrienden hebt. Ik spurt de trap af en geef mama een kus op haar wang. "Goeiemorgen liefje!" Ze is precies ook blijer dan anders misschien omdat ik zo gelukkig ben. Ze zei het gisteren nog toen we in bed lagen. Ik viel in slaap met een glimlach op mijn gezicht, dat vrolijkte ook haar op vertelde ze. Ik heb opeens zoveel minder zorgen. Ik neem een verschrompelde appel uit de fruitschaal. Hij ziet er nog oké uit en is ook heerlijk van smaak. De wereld ziet er prachtig uit, alles lijkt positief! Ik weet nu hoe het is om vrienden te hebben. Hoe veel zaliger kan liefde dan zijn? Ik maak me klaar en huppel naar de tramhalte.

Ik ren het schoolplein op. Wat een verschil met gisteren. Gisteren haatte ik alles en iedereen. Nu lijkt alles zo heerlijk. Ze zoekt haar nieuwe vrienden, tevergeefs. Zij wouden haar waarschijnlijk minder graag terug zien dan zij hen. Logisch ook, zij hebben zo veel vrienden, ik heb enkel hen. Toch voelt het als verraad. Ik ga op een bankje zitten aan de kant in de grote hal. Er is nog niet veel volk op school. Om de tijd te doden telt ze de mensen die binnenkomen. Ze springt recht wanneer Hannah en haar vriendin Amina lachend binnenkomen. Ze geeft Hannah een enthousiaste knuffel. Ik zie hoe Hannah haar neus stiekem omhoog trekt maar dan lacht ze vriendelijk naar mij. Ik weet dat ik stink, gaat het door mijn hoofd. "Ik heb je gemist BFF" Roep ik enthousiast. Ik leg de nadruk op BFF, een super cool woord vind ik het, best friend for ever. "Ja! BFF!" Zegt Hannah. Ze spreekt op een rare toon, ze probeert duidelijk te maken aan haar vriendinnen dat ze het gestoord vindt, denk ik. Maar ik negeer het en we wandelen lachend naar buiten. Arm in arm. Maar Amina trekt Hannah weg, en ze lopen weg. Ik blijf alleen over. Had ik me vergist? Ik had het me allemaal ingebeeld. Wie zou mij nu leuk vinden? Ik vind mezelf niet eens leuk. Ik ga zitten tegen de muur en leg mijn hoofd in men handen. Ik had het mis, zegt de stem in men hoofd. Opdat moment staat er een wat dikker, glimlachend meisje voor me. Ik kijk haar aan. "Hey!" Roept ze vrolijk. Ziet ze dan niet dat ik verdriet heb? Ze gaat naast me zitten. Ze ruikt onfris. "Ik heet Luna, ik hoorde dat jouw naam Julie is. Ik knik. "Je ziet er eenzaam uit!" Ik kijk naar men voeten. "Ik heb me ook vaak zo gevoeld." Bekent ze. Ik glimlach naar haar. Ze geeft me een knuffel. Het voelt goed. Ik zie Hannelore het plein op lopen met haar fiets in de hand. Wanneer ze mij ziet glimlacht ze en zwaait. Ik zwaai terug.

"Julie!" Mevrouw Sertyn haalt me uit men gedachten. Ik vind latijn best leuk maar ik kan de leuke gedachten over mijn vrienden niet bedwingen. De bel klinkt luid door de gangen. Ik ren naar benden, naar Luna, Hannah, Amina, Nikole en de twee Hannelore's. Grappig dat ze allebei zo heten. De ene is al wat leuker dan de andere. Ze zwaaien naar me en Luna geeft me een stukje van haar koek. Hannah en Amina zijn terug vriendelijk. Gelukkig, ik had het me allemaal ingebeeld. Zouden we nog eens naar de fietsenstalling gaan. Net als gisteren. Ik stel het voor maar ze wijzen het af. "Misschien vanmiddag" Stelt Hannelore me gerust. Mijn dag kan vandaag echt niet stuk. Weer een nieuwe vriendin, de lieve Luna. Het lijkt wel een droom. Het middelbaar is echt fantastisch!