Fix My Heart

Prologue

There are uncertain things that will happen. Sometimes you don't even expect those things. If it will happen, it will happen.

Dark times, happy moments, unexpected events? Those are the cycle. The cycle of events in our life. If there is a storm, there will be a rainbow and sun after. But what if I don't want anymore? I don't want anymore to light this dark world of mine?

I wiped my tears, hindi na ata titigil ang pagtulo ng luha sa mga mata ko. Everything happened so fast. I lost my husband, I lost my baby. I lost myself. I lost my life.

Is this still worth living? What am I going to do now? They are gone, and now I am alone. Will I still continue this life?

I looked at my wrist, kita ko ang tahi ng sinulid na nagdugtong sa hiwa na ginawa ko roon.

Puti nanaman ang nasa paligid, bakit nadala pa ako rito? Dapat ay hindi nalang. Dapat hinayaan nalang akong mawala. Kasi ako? Ayoko na talagang mabuhay pa. Parang sobrang bigat sa pakiramdam, at para narin din naman akong wala ng buhay pa.

That's why I stood up again, nilalabanan ang pang hihina na nararamdaman ko. I don't want to live anymore. I just want to end this life of mine.

Nakita ko ang kumot ko na nahulog, at doon ako nagkaroon ng ideya, ideya na tapusin na ang buhay ko sa loob ng hospital na ito. I don't like staying in hospitals, it is just reminding me of the dark past I have suffered.

Kinuha ko ang kumot na puti at pinalibot ito sa katawan ko. Tulala akong naglakad papalabas ng silid, hindi ininda ang panghihina at ang sakit ng katawan ko. Kasabay rin ng paglalakad ko ay walang tigil na pagbuhos ng luha sa mga mata ko.

Madilim na ang paligid, bihira na ang mga nurse, at doctor pag ganitong oras. Tamang-tama. Sakto ang pagkakaroon ko ng malay, siguro nga ay ito na ang nakatakdang mangyari sa akin.

Binuksan ko ang pintuan, papunta sa hagdanan, pataas ng rooftop. Nilalakbay ko kung saan matatapos na ang buhay ko. I smiled sweetly at tila natutuwa pa na matatapos narin ang lahat ng sakit na mararamdaman ko.

Ng makarating ako sa pinakataas ay binuksan ko ang pintuan, kasabay narin nito ang paghampas na malamig na hangin sa katawan ko. I smiled bitterly while crying silently.

I will meet you now baby, makikita ko na rin kayo.

Ramdam ko ang lamig ng sahig sa pagtapak ko, binitawan ko ang kumot na nakayakap sa akin at dahan dahang naglalakad papunta sa dulo ng building.

"Andito na si Mommy, malapit nyo na ako makasama." Bulong ko sabay ng pagtulo ng luha ko. Umiiyak sa kawalan.

"Excited naba kayo na makita ako?" Iyak ko sabay ngiti at punas sa luha ko na walang humpay ang pagtulo.

Pagkarating ko sa dulo ng building ay napangiti nalang ako at kumapit ng mahigpit sa bakal na ito para makataas sa batong tutung-tungan ko.

Isang malakas na hangin ang sumalubong sa akin ng makatayo na ako sa ibabaw ng bato, hawak pa rin ang bakal dahil nangi-nginig pa ako.

"I will now join you. Magkakasama na tayo." Iyak ko nalang at bibitaw na sana sa bakal ng hawak ko ng may kumapit sa dalawang kamay ko na nakahawak sa bakal. Malamig ang kamay nya at sobrang higpit ng kanyang kapit rito.

"Kung magpapakamatay ka, mamili ka ng lugar, talagang dito pa sa hospital?" Natigilan ako sa malamig na boses na iyon at nanginginig na napatingin sa gilid ko.

"A-anong g-ginagawa mo rito?" Nanginginig na sabi ko at tila kinabahan na ngayon.

"Ikaw? Anong ginagawa mo rito?" Tanong nya at mas humigpit pa ang kapit nya ngayon sa kamay ko.

"W-wala kana doon! Bakit kaba nangengealam?" Sigaw ko sabay pagtulo ng luha ko at palag na sana sa kanya. Nang bigla syang umangat sa railing at naramdaman ko nalang ang paglutang ko sa ere kasabay noon ang paglagapak ko sa sahig.

"Anong ginawa mo!" Sigaw ko sa kanya at nangilid na ang luha ko kasabay noon ang pag-angat ng tingin ko sa kanya.

That's when I saw how dark his eyes are, while looking at me. He is tall and masculine kaya tila ba ang dali lang sa kanya na buhatin ako mula sa posisyon ko kanina. His eyes are dark, and his lips are in a thin line, looking angry at me.

At bakit naman sya magagalit?

"I just did what I think was right. And look at you now, wasting your life. Trying to suicide? Not knowing that a lot of people still want to live but they did not even had the chance to live anymore!" Sigaw nya at natigilan ako doon at naalala ang mga taong nawala sakin.

It is like a wake up all about everything that happened to them, and to me.

"A-ano bang alam mo..." iyak ko at napatingala sa kanya habang sya ay deretso rin na nakatingin sa akin.

"Let's just go and stop wasting your life." He whispered and carried me. At naramdaman ko nalang na may tinusok sya sa akin na karayom at naging dahilan iyon ng pagkawala ng aking malay.