Aralık Soğuğu/Mum Işığında

1.Bölüm (Gece)

''Kendi dünyamda bir kızım ben. Sadece sevdiği birini düşünen bir kızım. Giderek hissizleşen bir kızım. O kadar yalnızım ki, sadece geceleri gölgem ve ben kalıyoruz. Yanan bir mum ışığında. O gün, onu kaybettiğim gün. İçimde bir boşluk hissettim. O hissettiğim boşlukta kayboldum. Kaybolduğum boşluktan ise geri dönemedim. Çok sevmiştim. Evet, çok sevmiştim. Onunla aynı okulda olmaktan nefret etmiştim. Oturduğum sırada kıvrandım durdum bütün bir sene. Ama hala bir değişiklik yok. Hala bir fark yok bende. Radyomda bir şarkı çalmıştı o gece. Sadece onu hatırlamıştım. Ağlayıp ağlayıp durmuştum. Ay ışığı bile odama vurmuyordu o gün. Pencereye yaklaşıp beni yaratana seslenmiştim. ''Beni duy ve bana yardım et.'' Ellerimle yüzümü kapatıp ağlamıştım bütün gece. Sabahın olmasını beklemiştim. O gece o kadar uzundu ki, asla bitmeyecek sanmıştım. Gözüm telefonuma kayıp kayıp durmuştu. Beni arar belki demiştim. Uzun süre hissiz olmayı tatmıştım ben. Kendi boşluğumda uçup durmuştum. O günden sonra hep yağmur yağdı içimde. Güneş asla görünmedi benim için. Dünyama karanlık bastığı anda yapacağımı yaptım. Asla kim olduğumu bilmediler, asla bilemeyeceklerdi. Bakıp duracaklardı yüzüme. O günden sonra aynaya bakınca arkamda duran o gölgeyi gördüm. Onun gölgesidir belki dedim. Arkamı döndüğümde yok oldu ve gitti. Evde yalnızım, dışarıda yalnızım. Ama her zaman tek birşeyi unutuyorum. Geceleri pencereyi kapatmayı. Unutkan olduğum içinde, mum ışığını söndürüyor rüzgar, ben kendi gölgemle konuşurken. Mum ışığı sönünce, içimdeki canavarla yalnız kalıyorum. Kibrit alıp yakmaya çalışıyorum yeniden mumu. Ve yakamassam, saatlerce bekliyorum sabahı. Umut ışığımı.''

Niçin pencereyi kapatmadım ki? Mumum yeniden sönmüş. Kibriti bulmalıyım hemen. Mumu yaktıktan sonra yeniden hayata dönmeliyim, geceye dönmeliyim. Geceye döndükten sonra oturmalıyım ve düşünmeliyim neler olacağını. 

Yeniden oturup ağlamaya başladım. Başıma gelenlere bak. En yakın arkadaşımı özledim ve mesaj bile atamıyorum. Kalbimdeki acı ne zaman geçicek onu düşünmeye başladım. Ama daha çok acıdı. Acı bütün kalbime yayıldı. Hıçkırıklara boğuldum. Sabah olunca okula gidecektim ve yine suratını görecektim. Sırama oturup bekleyecektim. Aynaya baktım. Gözlerim ağlamaktan çökmüş, üç gündür uyumuyorum. Derslerim kötüye gittikçe, sınıf içinde de yok oluyorum. Tek çarem gözlerimi kapatmak şu an. Uyumaya çalışmak. Sabah kalktığımda bu sefer güneşin dünyamı aydınlatmasını diliyorum. Peki ya aydınlatmassa ne olacak? Umut içinde bekleyeceğim işte. Telefona bakıp bakıp aramasınıda bekleyeceğim. Hissizleştim, kalbimin attığından bile emin değilim. Ama elimi kalbime koyunca, ben bile nasıl attığına hayretler içinde kalıyorum.