Werewolves Series 01: DUSKING KISS

PROLOGUE: INTRICATED NIGHT

[PROLOGUE]

"INTRICATED NIGHT"

Ang tahanan ng mga Spencer ay nakabaliktad sa kadiliman, ngunit binubuhay ng mahinang liwanag ng buwan. Sa kabila ng tahimik na pader, isang batang babae ang tahimik na nakatulog sa kan'yang silid, nakasuot ng kayumanggi na pantulog at nakabalot ng mainit na kumot. Dahil sa kan'yang takot sa dilim, nakaugalian ng mga magulang na mag-iwan ng isang lampara na nagniningas upang magbigay ng kaginhawaan.

Ngunit sa gabing iyon, isang nakapangingilabot na katahimikan ang namayani sa tirahan. Animo'y ang katahimikang ito ay walang dalang kapahamakan. Biglang nagising ang batang babae at dumapo sa gilid ng kanyang kama. Napasilip siya sa siwang sa ilalim ng kan'yang pinto.

Napatakip ito ng mata mula sa isang nakakasilaw na asul na liwanag na nagmumula sa labas ng pasilyo. Hindi niya mawari ang anyo ng anino. Napakurap-kurap sa antok, hinubad niya ang kanyang saplot na kumot at bumangon.

May pag-aalinlangan siyang humakbang palapit sa pintuan, napatigil lamang siya ng biglang nagising ang matapat niyang alagang aso, isang golden retriever. Ang alulong ng alaga ay tumagos sa gabi, na naging dahilan upang mawala ang liwanag, na parang sumingaw sa manipis na hangin. Naguguluhan, muli siyang lumapit sa pinto, inaabot ng kanyang kamay ang busol ng pinto. Hindi sang-ayon ang kanyang alagay at ikinapit ang mga panga nito sa laylayan ng kanyang damit pantulog, na may pagmamadali.

"Tumabi ka, Wax," ang bata. Ang patuloy na paghila ng kuryusidad ay nagtulak sa kanya patungo sa pinto, at pinihit niya ang busol, tumambad sa kanya ang madilim na pasilyo. Sa kanyang kaliwa, ilang yapak ang layo ay may pahaba na bintana na mayroong manipis na asul na kurtina. Tumatama at tumatagos doon ang liwanag ng buwan na kanyang naging ilaw sa pasilyo. Binalot ng katahimikan ang kanyang paligid, nabasag lamang ng kanyang sariling mga yapak.

Takot ang bata sa dilim, ngunit hinihimok siya ng isang hindi maipaliwanag na puwersa para sundan ito. Pinatibay ang sarili laban sa kanyang pagkabalisa at nagsimulang maingat na bumaba sa hagdan. Isang asul na ilaw ang nagpapaliwanag sa kanyang dinadaanan, na humihimok sa kanya na magpatuloy. Bagama't hindi niya matukoy ang pinagmulan o layunin nito, nadama niya ang hindi maipaliwanag na pagtitiwala sa patnubay.

Biglang umalingawngaw mula sa itaas ang malalakas na hiyawan ng siya'y makababa dahilan para bumilis ang tibok ng puso niya. Ang hinagpis na sigaw ay pagmamay-ari ng kanyang ina. 

"Mama, Papa?" nauutal niyang sabi sa takot. Kasabay ng mga hiyawan, isang nakakagigil na ungol ang umalingawngaw sa hangin, isang matinding babala ng isang nakakatakot na presensya.

Tumambad sa kanya ang duguang Ina na sumilip sa ikalawang palapag ng kanilang bahay, puno ito ng galos at kalmot. Walang magawa ang batang babae kundi ang tumangis, tumangis sa mga nasasaksihan, puno ito ng kuryosidad at sakit sa kaniyang dibdib. 

"Celine, anak," nabasag ang boses ng kanyang ina na may kumbinasyon ng sakit at desperasyon, na nagsusumamo sa kanyang anak na unawain ang bigat ng sitwasyon.

"Mama, ano po ang nangyayari— bakit po kayo may sugat" ani inosenteng bata. Hindi nito matigil ang pag-iyak.

"Ayos lang si Mama," natigil ito saglit. Napipilitang ngumiti ang Ina dahil sa iniinda nitong sakit.

"N-Naaalala mo ba ang nilalaro natin?" tumango ang anak "Tatalikod ako at magtatago ka, bibilang ako ng isa hanggang sa isang daan. Pero sa pagkakataon na ito, magtatago ka malayo rito, hmm?" tumatangis ang Ina pero hindi pa rin nawawala ang ngiti nito.