Pas op: Kan als heftig worden ervaren🤍
~Will he come back, no one knows~
•Nelly
Eva's POV
Ik rende en rende, maar hij was te snel. Hij greep naar mijn enkels en ik viel hard op de grond. Hij pakte me beet bij mijn bovenarm en trok me naar zich toe. Hij sleurde me mee, terug naar binnen, naar mijn kamer. Mijn roze, mooie 'Eva' kamer.
Hij sloeg me hard in mijn gezicht en ik viel op de grond. Ik voelde met mijn hand aan mijn wang, niks kapot gelukkig. Ik keek langzaam naar boven, in zijn woedende blik. Hij keek me dodelijk aan en ik wist al wel weer hoe laat het was. Hij tilde me zonder medelijden omhoog en smeet me op mijn bed. Hij trok mijn broek uit en gooide die in een hoek. Ik wilde het niet meer. Ik verweerde me en kreeg weer een klap op mijn slaap. Heel even tintelde alles, maar door zijn pijnlijke bewegingen trot dat snel weg. Ik hoorde die muziek, terwijl er helemaal geen muziek op stond. Het zat zo in mijn hoofd gedrukt, dat ik het niet meer weg kon denken. Ineens kroop ik ineen van de pijn. Ik duwde met mijn handen tegen zijn benen aan, zodat hij een stukje van mij afstond en niet verder kon gaan. Hij sloeg me op mijn bovenbeen en hield zijn hand voor mijn mond. Hij ging genadeloos verder met waar hij mee bezig was. Ondertussen bleef ik tegen werken, totdat hij begon te dreigen...
"Wil je soms dat ik weer een mes uit de keuken pak?! Dat ik mijn sigaretten weer op je uitdruk?!" riep hij kwaad
Ik schudde angstig met mijn hoofd en verweerde me niet meer. Dat ik bijna dood ging van de pijn interesseerde hem niks. Na een aantal helse minuten stopte hij eindelijk. Hij liep richting de trap. Ik dacht dat het over was, maar toen hoorde ik stemmen van beneden komen. Ik kon wel janken. Niet weer, niet weer zoveel. Ik wou wegrennen. Maar ja, waar kon ik heen? Voordat ik het wist stond ik op van mijn bed, en ging ik op de rand zitten. De mannen kwamen naast hem staan. Ze keken mij aan. Dit was mijn kans. Nu of nooit. Ik sprong op van mijn bed en gaf een klap aan de man die het dichtst bij mij stond. Hij viel op de grond en bewoog niet meer. Dood, dacht ik. De andere mannen begonnen meteen op mij te meppen. Ik sloeg terug. Ja, wat moest ik anders? Het was 3 tegen 1. Ik pakte mijn hockeystick van de grond en sloeg een andere man vol in zijn ✨gevoelige gebied✨. Zo, nog 2 te gaan, dacht ik. Maar Hij en zijn maat lieten het er niet bij zitten. Ik duwde de man die ik nog maar 1 keer had gezien achterover van de trap af. Het was pijnlijk om te zien, maar het was de enige manier voor mij om te overleven. Ik hoorde de man niet meer kreunen. Ook Dood. Ik keek angstig naar de man die over was gebleven... Mijn Vader.
"Jij gaat eraan klein mormel! Kom hier en ik zal je eens laten voelen wat pijn is!" schreeuwde hij door mijn kamer.
Ik wilde de trap afrennen en doen wat ik net ook deed; vluchten. Maar hij had me door. Weer greep hij mij vast bij mijn armen, maar deze keer veel veel harder. Ik gilde het uit en deed mijn ogen dicht. Ik probeerde los te komen uit de greep van de man die mij stevig vast had. Het was echt een nachtmerrie. Totdat... Het leek wel alsof de greep van hem minder stevig werd. Alsof hij me los wou laten? Ik opende mijn ogen terug en keek recht in een bezorgde blik. Alleen merkte ik dat dit mijn Vader niet meer was. Ik keek naar mijn handen en zag dat hij ze vast had. Ik keek terug in zijn ogen en besefte me wie het was. Het was Wolfs...
Ik ademde diep in en uit, zodat ik niet zou gaan hyperventileren. Ik voelde Wolfs' lippen tegen mijn voorhoofd aan. Hij ging naast me liggen en sloeg een arm rond mijn middel. Een stroom van rust ging door mijn lijf.
Zijn vertrouwde stem klonk door mijn kamer:
'Rustig Eef, ik ben bij je.'
Het was maar een droom...
Hii, dit was het weer even voor nu. Sorry dat ie zo kort is... Maar, iets is beter dan niets. Laat maar weten of je het iets vindt :) Sorry voor spelfouten. Dr ging ook iets heel erg mis bij het uploaden waardoor dit hele boek ook gewoon weg was, super.
Tot bij de volgende! I'll be back❤️
