Mated | Slow Update

Memories - 3

Mated
By EyefulAiry

"Mate"

19th Century
[ January 1, 1801 – December 31, 1900 ]

Kabilugan ng buwan.

Isang hudyat na ang gabing ito ay mas malala sa bawat gabing dumaraan. Ang oras at pagkakataon na mas malakas ang mga tulad ng uri ng mga kinakalaban ng mga tao. Survival at its finest. Everyone should hide, everyone should be protected. Doble sa kung ano ang ginagawa nila sa mga dumaraan na gabi.

Eto ang gabi kung saan mas malakas ang mga uri nila.

"Zachariah," agad na tumugon ang binibini sa tawag ng kaniyang ama. "Nagaaalala lamang ako sa iyo. Iyong isinagot mo nung nakaraan...."

Zachariah just went silent staring at her father, waiting for whatever he's gonna say next.

"May....naiisipan ka ba?" Instead continuing where he left off, he asked.

"Tulad ng?"

Pareha silang tahimik na inaantay kung ano man ang itutugon ng bawat isa. Pilit siyang sinusuri ng kaniyang ama, binabasa ang kung ano man ang nasa isipan niya. But then, he shrugged by the own thought. He know he can never know what exactly is running on her daughter's mind. And he trust her very much, he knows that if Zachariah wants to tell it to him, she will definitely tell whatever it is to him. Kung hindi man, ay sigurado siya na hindi pa marahil handa ang kaniyang anak sa kung ano man ang gumugulo sa isip nito.

"Wala..." He smiled and ruined her hair by patting it. "Maghanda ka na. At magiingat ka sa darating na gabi. Mahaba ang gabing ito....at hindi ito ang gabi ng katapusan." He uttered and kissed her daughter's forehead.

Zachariah smiled back at him and watched him walk out of the room.

Alam ni Zachariah na nababagabag ang kaniyang ama sa sinabi niya nung nagdaang pulong. Pero alam niya sa sarili niya na kahit papaano ay may punto siya tungkol sa bagay na iyon. Kung magbigay man iyon ng alarma sa isipan ng nakararami ay labas na siya ron. Ang mahalaga naisabi niya ang kaniyang nasa isip. Nasa kanila na lang iyon kung paano nila isipin sa anong paraan ang sinabi niya.

Hinanda na ni Zachariah ang lahat ng gamit niya para sa daraan na gabi. Walang bago, iyon pa rin naman ang kaniyang mga gamit. Naging mas handa lamang siya at mas sinigurado na ang bawat armas na kaniyang madadala ay talagang tatalab at epektibo.

Before the night comes, it's still afternoon that time, she decided to go out for a walk and a stroll with her horse. The usual thing.

Everyone greets her as she went her way out, she did the same.

Gaya ng lagi niyang nakakaugalian. She went into the woods. Stopped by at the pond, let her horse drink the clear water while sipping her own drink.

"When will this war end?" She asked to herself while thinking.

Bakit pa ba kasi patuloy pa na nagtatalo ang dalawang uri? Ang kadiliman na pilit na gustong mamayani sa mundo. She know to herself that a water and oil can never mix up. It will always have their flaws and imperfections making it unable and never gonna mix together.