Mated | Slow Update

Chapter 35

Mated
By EyefulAiry

— Chapter 35 —

"Pasensya na.....pwede bang....hayaan niyo na muna akong maglakad lakad rito?" Nagkatinginan silang tatlo habang pinoproseso ang pakiusap ko sa kanila.

"Gusto ko lang munang....mapag-isa...." Nanlulumo at puno ng pakikiusap kong sabi.

Kulang na lang ay ang lumuhod ako sa kanilang harapan para lang pagbigyan nila ang hiling ko. Gusto ko lang talaga munang mapag-isa. Gusto kong magkaroon ng pagkakataon na makausap ang sarili at mapagtanto ang mga bagay-bagay, gusto ko lang ng oras para mag-isip kung saan alam kong walang iba ang makakita sa kung ano man ang magiging reaksyon ko o sa kung ano man ang mangyayari sakin matapos kong pag-isipan ang mga bagay.

"M-milady Rayne, hindi ka po namin maaaring iwan...."

"Hindi naman ako masasaktan....pangako....magiingat ako, isa pa wala namang mangyayaring masama sakin rito sa castle diba? Kung meron man....kayo ang una kong tatawagin....pangako."

Nagkatinginan silang muli sa ikalawang pagkakataon. Sa puntong ito nangungusap na ang kanilang mga mata sa isa't isa. Saka sila alangan na tumingin sakin at sinuri ang aking mukha at mga mata.

"B-basta po.....huwag po kayong lalayo....doon ka lang po kung saan madali ka naming maririnig at mapupuntahan..."

Ngumiti ako ng maikli. Tunay na masaya ako sa kanilang pagsangayon. But I'm just too sad to express how happy I am.

Nangungusap ang kanilang mata at tila binabantayan ako. Nakailang lingon pa sila sakin bago nila ako tuluyang iwan.

Those three are quiet in all times, like they don't know how to speak and always afraid of talking. But....they are kind and wonderful vampire ladies. Kung hindi lang dahil sa kanilang maliit na matalas na pangil ay hindi mo iisiping bampira sila. They just look like girls that used gluta.

Napangiti ako sa sariling isipin. Nakuha ko pa talagang makapagisip ng ganoon kahit na marami ng pilit na pumapasok sa isip ko.

Huminga ako ng malalim saka ako tumungo at naglakad sa kung saan gusto ng paa ko.

I just find myself standing at one of the statues of manticore here in the maze garden. Hindi alintana kung alam ko pa ba ang daan palabas ng garden na to. All I know is that....I want to be alone.

Hinawakan ko ang parte kung saan nilulumot na ang paanang bahagi nito. As thoughts starts to flow like river that just keeps on flowing as if there was a heavy rain.

Naiiyak na naman ako pero hindi ko magawang maiyak. Siguro....ubos na? Wala na akong mailuluha pa?

That stare at Alaric's face....that eyes of him. His always staring at anyone with blank eyes, not cold, not with emotions. It's just blank na parang kahit na anong isipin nya ay hindi mo malalaman. Na sa sobrang blangko nito ay para bang playing safe lang ito lagi.

But the way how tears came flowing in his eyes....making my heart ache. Ang sakit, ang bigat at tila pinipiga ang puso ko. Hinahaplos at tila gusto ko syang yakapin at ako mismo ang magpupunas non para hindi magkaroon ng bahid ng luha ang kaniyang makinis at gwapong mukha.

Pero bago ko pa man iyon gawin.....naglaho na sya sa mismong harap ko.

He just vanished in front of me, using his ability to walk out.

At yun ang naging hudyat sakin na hindi pa nya siguro handang aminin ang lahat. He just can't say the truth.

Why? Why can't he say something. At least just tell me na hindi sya yon! Na wala syang ginawang ganon! Itanggi nya! Magpalusot sya! Baka tanggapin ko.