"ხელს ნუ გამიშვებ ხომ ხედავ ვეღარ ვსუნთქავ"
ჩამოვედი მარიტა ბრეგვაძე დაბრუნდა.
ხმამაღალი განაცხადი იქნებოდა. გაქცეული რო არ ვიყო. ერთადერთი რაც სხვა არის მხოლოდ ის რომ მარტო წავედი და შვილთან ერთად ჩამოვედი. ზუსტად ერთი წლის წინ 2017 წლის 29 ნოემბერს, გავიქეცი, გავექეცი ყველაფერს და ეგოისტურად მხოლოდ საკუთარ თავზე ვფირობდი.
ვუყურებ ჩემ მძინარე შვილს და ვცდილობ ლუკას სახეს არ მივამსგავსო, ყველააირი ნაკვთით გავს მას. იოს ვუყურებდი. ზევით ავიხედე ახლაც თავის სილამაზე დაჰკრავდა ცას. ჩემი საყვარელი ფერი ყოველთვის ცისფერი იყო. ჩუმად დავიჩურჩულე
-ისევ აქ მოვედი-ტაქსი გავაჩერე
-რუსთავი
ჩუმად ვიყავი, არ მეძინებოდა, ვნერვიულობდი, ძალიან ვნერვიულბდი და ვცდილობდი ეს ყველაფერი არ დამმჩნეოდა.
აეროპორტიდან ქალაქამდე გზა ზედმეტად გაიწელა. თან მინდოდა და თან მეშინოდა. ხუთ დოლარიანი მივაწოდე, ლარებში არ მქონდა. მადლობა გადავუხადე დახმარებსთვის.
იოს გადასაფარებელი გავუსწორე და გადმოვედი. ბარგის ჩანთა საბარგულიდან ამომიღო და მეორე სართულზე ამომიტანა.
გავჩერდი, მეგონა საუკუნე გავიდა, მაგრამ არა, გარემო მოვათვალიერე, თითქმის იგივე იყო ყველაფერი, ის სკვერიც, ხშირად რომ იჯდა და ეშმუკარად მიყურებდა, პირველი ის კი არა მის თვალები და მორიდებული ღიმილი შემიყვარდა.
სკევრში ხუთი წლის დას ისე მზრუნველად და სერიოზულად ასეირნებდა მაშინვე მომხიბლა. ვერც კი ავღწერ იმდენად მესიმპატიურებოდა ჩემზე4წლით დიდი ბიჭი. მაშინ მას თითქმის ცხოვრება აწყობილი ჰქონდა. შორიდან ვვამაყობდი. სანამ თვითონ არგამოიჩინა ინიციატივა იქამდე იმ ლამაზი თალებით მეფლირტავებოდა.
ცრემლები წამომივიდა, ვცადე გავჩერებულიყავი და უბრალოდ სადარბაზოში შევედი ეს პირველი სართული, ღმერთო... აქ ელოდებოდნენ ხოლმე მის ძმაკაცს გიორგი ლაბიძეს.
