Mrs. Park- သမီး အခုတေလာအျပင္ေတြအရမ္းမထြက္နဲ႔ဦးေနာ္ ဟိုဘက္ရပ္ကြက္မွာလည္း လူအသတ္ခံရလို႔တဲ့ ၾကားလား
Jm- nae omma
သူမနာမည္ Park Jimin. ဖခင္မရွိေတာ့ေပမယ့္စီးပြားေရးအေၾကာင္းနားလည္တဲ့ မိခင္ျဖစ္သူေၾကာင့္လမ္းေဘးမေရာက္ခဲ့ရသည့္အျပင္ သူေဌးရပ္ကြက္မွာ ေ႐ႊဘုံစံရသူေလး။
သူမရဲ႕ဘဝတခုလုံးသည္မွန္ကန္စြာတည္ရွိေနသည္ သို႔ေသာ္
Jm- omma ေရ မင္ လမ္းထိပ္မွာ မုန္႔သြားဝယ္လိုက္ဦးမယ္ေနာ္
Mrs. Park- ျမန္ျမန္ျပန္လာေနာ္ သမီးေလး
Jm- ဟုတ္....
Jimin တေယာက္ မုန္႔ေတြအျပည့္ဝယ္ပီး ျပန္လာရာလမ္းတြင္ ဒဏ္ရာအျပည့္နဲ႔လဲက်ေနေသာလူတေယာက္ကိုေတြ႕လိုက္ရသည္... ဆရာဝန္တဦးပီသစြာ... ခ်က္ခ်င္းထိုလူနားေျပးသြားလိုက္ေတာ့... ဗိုက္မွာ ဓားဒဏ္ရာတခ်က္ ေတာ္ေတာ္နက္သည့္ဒဏ္ရာတခု...
Jm- ဟို ... အဆင္ေျပရဲ႕လား ... မင္ .. ကူေပးမယ္
-မလိုဘူး မင္းငါ့နားကထြက္သြား
Jm- မဟုတ္ဘူးေလ မင္ကဆရာဝန္ပါ.... ဒဏ္ရာကအရမ္းနက္တယ္အခုေနမကုရင္ေသြးထြက္လြန္ ...
- မလိုဘူးလို႔ေျပာေနတာမၾကားဘူးလား!!!
Jm- မၾကားဘူး!!! လူနာကိုကယ္ရမွာဆရာဝန္ရဲ႕တာဝန္!!! အဲ့ေတာ့ရွင္ၿငိမ္ၿငိမ္ေနေပး!!!
ျပန္ေအာ္လိုက္ေတာ့ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ေလးၾကည့္ေနတဲ့လူႀကီး။ မင္လည္း ဘယ္သြားသြားေဆာင္ေလ့ရွိတဲ့ေဆးပစၥည္းတေတြထုတ္ပီး အနာကိုေသခ်ာေဆးထည့္ေပးေနသည္။ထူးဆန္းသည္က အသံတခ်က္မွမထြက္လာတာပင္ ...
အားလုံးၿပီးစီးသြားေတာ့မွ ...
Jm- ေဆးဘူးေပးလိုက္မယ္... မနက္တခါညတခါ လဲေပး ေသာက္ေဆးလည္းေရးေပးလိုက္မယ္... တေန႔သုံးခါေသာက္ေပး အစာမာေတြမစားနဲ႔ဦး ... အနာနဲ႔အဆင္မေျပဘူး ... ၾကားလား
ကိုယ္ကသာတတြတ္တြတ္နဲ႔ေျပာေနတာ အဲ့လူႀကီးကလူကိုစိုက္ၾကည့္ေနတာမ်က္ေတာင္ေတာင္မခတ္ဘူး...
Jm- ဒီမွာ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းေလးေတာ့ေျပာသင့္တယ္ေနာ္ ဒီက ...
