Finally ~ [l.s.]

Drie

De volgende dag deed hij het. 
Ze hadden afgesproken in een Starbucks, niet al te ver bij zijn appartement vandaan, waar hij haar uiteindelijk vertelde dat hun relatie niet ging werken omdat hij teveel weg was. Ze had langzaam geknikt, haar ogen vulden zich met tranen terwijl ze Louis ervan probeerde te overtuigen dat ze het niet erg vond dat ze elkaar weinig zagen en dat ze het konden laten werken. Louis voelde zich dan ook vreselijk toen hij zijn hoofd had geschud en wegliep, Eleanor huilend achterlatend. 
Maar uiteindelijk voelde hij zich vooral opgelucht, vrij en verward door de avond ervoor. 
Harry had hem gekust. Niet zo’n speels, grappig, plagend kusje dat hij hem normaal wel eens gaf, maar een tedere, liefdevolle kus dat leek op allesbehalve een grapje. 
En toen had Harry gezegd dat hij van hem hield.
Maar goed, Harry zei wel vaker dat hij van hem hield en Louis beantwoordde het ook vaak genoeg met dezelfde woorden. Nee, het was niet die specifieke zin dat hem in verwarring had gebracht. 
Het was die kus. 
Harry sliep nog toen Louis was weggegaan naar de Starbucks om Eleanor weer te zien, maar hij zou nu vast wel wakker zijn. Louis hoorde dan ook de televisie aanstaan toen hij hun appartement binnenkwam. Gauw deed hij zijn jas en schoenen uit, waarna hij naar de woonkamer liep en Harry daar op de bank aantrof, enkel gekleed in zijn boxershort en een wit shirt, zijn krullen alle kanten op stekend. Louis voelde vrijwel meteen zijn onderbuik kriebelen bij het zien van zijn beste vriend, zeker als hij net uit bed kwam.
“Ik zag je briefje,” zei Harry, terwijl hij een kleine post-it omhoog hield. “Dus, hoe ging het?”
Louis ging naast hem op de bank zitten en liet zich een beetje onderuit zakken, waarna hij Harry aankeek. 
“Ik heb het uitgemaakt.” Harry knikte. 
“Hoe reageerde ze?” Louis haalde zijn schouders op en deed zijn best om geen emotie te laten blijken, al voelde hij zich vreselijk als hij aan haar gezichtsuitdrukking terugdacht. 
“Hm. Niet al te best.”
Harry sloeg zijn arm om Louis’ schouders heen en kuste hem op zijn voorhoofd. Zo bleven ze even zitten, Louis op Harry’s schouder leunend, gewoon in stilte. 
Na een tijdje schraapte de oudste zijn keel. “Gisteravond,” begon hij, “die kus…”
“Wat is daarmee?” Louis slikte..
“Wat betekende het?”
Harry liet Louis los en draaide zich naar hem toe, zodat hij hem aan kon kijken. 
“Ik heb je verteld wat het betekende.”
Louis voelde de teleurstelling al langzaam in hem omhoog borrelen. “Oh ja,” zei hij emotieloos. “Je houdt van me.”
Harry trok een wenkbrauw op. “Waarom zeg je het zo?”
Louis haalde zijn schouders op. “Omdat ik dacht dat het misschien, je weet wel, écht houden van betekende. Als in meer dan een beste vriend.”
Harry schudde zijn hoofd en zodra Louis zijn ogen neersloeg, pakte de jongen met de krullen diens gezicht met beide handen vast en drukte hij zijn lippen op de zijne. Eerst zachtjes, toen harder en uiteindelijk werd het een gepassioneerde tongzoen. Harry liet zijn handen door Louis’ haar gaan, pakte het vast, liet het weer los, terwijl hij dichter tegen hem aan kroop. Louis kon niet bewegen, kon bijna niet ademen, kon eigenlijk niet eens denken terwijl Harry hem zoende. Zijn hart ramde zo hard tegen zijn borstkas aan dat hij er vrijwel zeker van was dat Harry het hoorde. Ze waren beide buiten adem toen Harry Louis losliet om hem aan te kijken, hun lippen enigszins gezwollen. Harry hield Louis’ rechterhand vast toen hij naar hem glimlachte en zo zijn kuiltjes duidelijk zichtbaar werden. 
“Ik hou ook meer van je dan alleen als een beste vriend, sukkel,” zei hij, waarna hij hem opnieuw kuste.

EINDE