I'm so Tired (Myanmar Translation)

Chapter 10

Zawgyi

"ေစာက္က်ိဳးေတာ့နည္းၿပီ"

ဒေရဂို၏ေခါင္းထဲသို႔ ျဖတ္ေျပးသြားေသာစကားလံုးမ်ား။

သူ႔ဘဝႀကီးမွာ ဘယ္အခ်ိန္ကစၿပီး ဤကဲ့သို႔ေျပာင္းလဲသြားသည္လဲမသိ။ ယခုမတိုင္ခင္က သူသည္ လန္ဒန္တြင္ မည္သူႏွင့္မ်ွအဆက္အသြယ္မလုပ္ဘဲ ဘဝကိုေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းသာ ျဖတ္သန္းေနခဲ့သည္​။ ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ ဖ႐ိုဖရဲဆံပင္၊ ထူးဆန္းေသာအၾကည့္၊ အျမင္ကတ္စရာအျပံဳးႏွင့္ ဟယ္ရီေပၚတာသည္ သူ႔ေ႐ွ႕တြင္႐ုတ္တရက္ေပၚလာၿပီး ခြင့္ျပဳခ်က္မရဘဲ သူ႔ဘဝထဲသို႔႐ုတ္ခ်ည္းဝင္ေရာက္လာခဲ့သည္။

တစ္ဘဝလံုးဟယ္ရီ​ေပၚတာထံတြင္ အႏွိပ္စက္ခံရရန္ ဘယ္လိုမေကာင္းမႈကိုမ်ား သူလုပ္ခဲ့မိသနည္းဟု ေတြးမိသည္။ ဗိုဒါေမာ့ႏွင့္ ပတ္သက္ခဲ့မိသည္မွာမွန္ေသာ္လည္း ဤသည္မွာ ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္တြင္ သူေရြးခ်ယ္ႏိုင္ခဲ့သည့္ တစ္ခုတည္းေသာအရာပင္။ ေလာကႀကီးက သူခုနစ္နွစ္တာဒုကၡခံခဲ့ရသည္ကိုေတာ့ လံုေလာက္သည္ဟုထင္ပံုမရ။

ယခုထိထိုင္ခံုမွမထေသးဘဲ စားေနေသာဟယ္ရီကိုၾကည့္ၿပီး မက္ဖြိဳင္း၏စိတ္ထဲတြင္ ေတြးမိသည္။

"ရြံစရာေကာင္းလိုက္တာ"

သူတစ္ေယာက္တည္းၾကားရရံုမ်ွသာ တီးတိုးေျပာမိသည္။

"ဒါေပမယ့္ အခုလူေတြအမ်ားႀကီးေ႐ွ႕မွာသာ သူ႔ကိုဖက္နမ္းလို႔ရမယ္ဆိုရင္ အခြင့္အေရးကိုလက္လႊတ္ခံမွာမဟုတ္ဘူးမလား?"

သစၥာေဖာက္ခ်င္ေနေသာ သူ၏စိတ္တစ္ျခမ္းက ထိုကဲ့သို႔ေတြးမိျပန္သည္။

ထိုအေတြးကို သူ႔ေခါင္းထဲမွအျမန္ထုတ္ရန္ႀကိဳးစားလိုက္ေသာ္လည္း နီးကပ္လာေသာဟယ္ရီေၾကာင့္ သူ႔အေျခအေနမွာ ထြက္ေပါက္ပိတ္ေနေသာ ႂကြက္တစ္ေကာင္ကဲ့သို႔ ျဖစ္ေနသည္။ ဟယ္ရီ၏အသက္႐ွဴ သံကိုပင္ ၾကား​ေနရၿပီး သူ႔၏မ်က္ႏွာ နီရဲေနမည္ကို ခံစားမိေသာေၾကာင့္ ျဖဴလြန္းေသာအသားအရည္ကို ပထမဆံုးအႀကိမ္ စိတ္ထဲမွႀကိတ္၍အျပစ္တင္မိသည္။

ဟယ္ရီအား နံရံတြင္ဖိကပ္၍ နမ္း႐ႈံ႕ေနရျခင္းမဟုတ္ပါဘဲႏွင့္ သူ၏မ်က္လံုးထဲသို႔ ဟယ္ရီစိုက္ၾကည့္ေနရံုမ်ွျဖင့္ပင္ ေပ်ာ္ရႊင္မႈမ်ားက တစ္ကိုယ္လံုးသို႔ကူးစက္ေနသည္။