daha mutlu olamam

nadirdi ağladığı zamanlar

bir kızımız vardı bizim, küçücüktü.

uzun kahve saçlarına hayrandım onun. her seferinde saçlarını arkaya savuruşunu izler, gülümseyerek yanıma gelmesini beklerdim. sonra önüme koyduğu renkli tokalardan birini seçmemi isterdi, saçlarına bağlardık.

tıpkı senin gibiydi o.

güneşi severdi, çiçeklerle oynamayı bebeklere tercih ederdi. bu yüzden sürekli parklara giderdik hatta şehirde girilmedik yer bırakmazdık. ayaklarımız ağrıyana dek dolaşırdık.

deli dolu bir çocuktu o.

nadirdi ağladığı zamanlar.

ağlayacağı zaman yavaşça sokulurdu boynuma, sesini bile çıkarmazdı ama hissederdim ben gözyaşlarını ―saçlarını okşadığımda geçtiğini söylerdi.

bizim bir kızımız, ailemiz vardı sevgilim.

ama sen pek farkında değildin.