เพล้ง!
เสียงแจกันตกกระทบพื้นแตกละเอียดแทบจะเป็นผุยผง แจกันใบนั้นถูกร่างสูงที่ยืนอยู่มุมห้องเขวี้ยงลงพื้นอย่างไม่ไยดี
“อย่าทำลายข้าวของสิ”เสียงเล็กเอ็ดคนตัวโตที่ยืนหน้านิ่วคิ้วขมวดแทบจะผูกติดกันเป็นโบว์
“อย่ามาสั่งสอนนะ! ออกไปให้พ้นหน้าเลย อารมณ์ไม่ดี!”เซนตะหวาดใส่แฮร์รี่ด้วยความหงุดหงิดใจอย่างบอกไม่ถูก
แฮร์รี่รู้ดีเสมอว่าเขาไม่ควรอยู่ต่อหน้าเซนเวลาที่เซนโมโห แต่มันอดจะเป็นห่วงเซนไม่ได้เลย เขาชอบทำลายข้าวของและบางทีร่างกายเขาเองก็ได้รับผลกระทบจากการทำลายนั่นด้วย
“นายก็รู้ว่าฉันไม่มีวันยอมให้นายอยู่คนเดียวเวลาที่นายโมโห”
“ฉันไม่อยากทำร้ายนายแฮร์รี่ รีบไปให้พ้นหน้า?!”เซนยังคงใช้น้ำเสียงดุดันแฝงความร้ายกาจไว้ในน้ำเสียงนั่น
“นายทำร้ายฉันแทนก็ได้ แต่อย่าทำลายของขวัญวันครบรอบของเราแบบนี้สิ”เซนก้มมองพื้น มองดูแจใบนั้นที่เขาขว้างมันเองกับมือ
...มันคือของขวัญวันครบรอบของเขากับแฮร์รี่...
ความรู้สึกผิดถาโถมเข้าสู่จิตใจแต่ก็แค่แวบเดียว...เพราะหลังจากนั้นความเกรี้ยวกราดก็กลับมาอยู่ในอารมณ์เขาแบบเดิม
“ใครใช้ให้มาวางบนชั้นล่ะ นายนั่นแหละผิด!”แฮร์รี่ถอนหายใจเฮือกใหญ่กับความเอาแต่ใจของเซน
“งั้นฉันก็ขอโทษแล้วกันนะ....”แฮร์รี่พูดงึมงำพลางใช้มือหนาของตนเก็บเศษแจกันด้วยความอดทน
ส่วนเซนเองก็ได้แต่ยืนผ่อนลมหายใจ เขาไม่ได้อยากมาระบายอารมณ์ร้ายกาจแบบนี้ใส่แฮร์รี่หรอกนะ...เพียงแต่ว่าแฮร์รี่เป็นคนเดียวที่ทนรับอารมณ์ร้ายกาจของเขาได้...
...แค่แฮร์รี่คนเดียว....
“แฮซ ... ฉัน....”
“ไม่เป็นไร ฉันเข้าใจ”แฮร์รี่พูดขัดขึ้นมาก่อนที่เซนจะพูดจบประโยคดีด้วยซ้ำ
CZYTASZ
1D Short Fiction
Fanfictionคลังเก็บสะสม Short Fiction ของ 1D ค่ะ ไรต์เป็น Zarry Shipper อาจจะมี zarry เยอะหน่อยนะคะ :D Twitter: @fleurrr1965
