Borderline • Sekai

all we need is love (special episode)

2 yıl sonra.

Gerginlik tüm vücudumu ele geçirmiş bir şekilde kapısının önünde gezinip duruyordum. 2 yıl boyunca ona gelmek için çabalamıştım, sonunda başarmıştım ama mutlu değildim. Hissettiğim korkudan mutluluğa yer kalmıyordu daha doğrusu.

Evet, her şeyi en ince ayrıntısına kadar planlamıştım. Ama yine de Sehun'un beni istememe ihtimali vardı. Bu gece buraya gelene kadar bu ihtimal hiç aklıma düşmemişti. Şu an ise çıkmıyordu.

Sarsak adımlarla apartmanın girişine ilerledim. Beni istemeyecek diye ödüm kopuyordu, ama yapacak bir şeyim de yoktu. Apartmandan içeri girip, asansöre bindim ve dördüncü katı tuşladım. Normalde saniyeler sürerdi dördüncü kata çıkmam, şu an ise çok yavaştı her şey ve bu sinirimi bozuyordu.

Asansör durduğunda hızla dışarı attım kendimi, sola dönüp Sehun'un dairesinin önünde durdum. Beklersem kararım değişir diye korktuğumdan hemen zile bastım. Bastım ama hiç hazır değildim. Beynim bomboş olmuştu bir anda, kelimeleri yan yana getiremiyordum.

Kapı açıldığında Sehun'un şaşkın suratı karşıladı beni. Zorunlu olmadıkça görüşmemiştik iki yıl boyunca, şaşırması normaldi. "Jongin?" Gülümseye çalıştım lakin ortaya çıkan sonuç nasıldı bilmiyorum. "Konuşabilir miyiz?" diye sorduğumda kaşları çatıldı. "Ne hakkında?"

"Biz." diye cevapladım sorusunu. "Biz biteli 2 yıl oldu Jongin, aynı şeyleri konuşmanın ikimize de faydası yok." dedi derin bir nefes bırakırken. Kafamı hızla iki yana salladım. "Aynı şeyler değil, yeni şeyler. Lütfen, izin ver her şeyi açıklayayım." Bir süre yüzüme boş boş baktı. Ardından kenara çekildi içeri geçmem için. Elimdeki dosyaya sıkı sıkıya tutunup eve girdim. Salona doğru ilerledim başım önde, Sehun ise arkamdaydı. "Bir şey içer misin?"

"Hayır." Kafasını salladı devam etmem için. Nasıl başlayacağımı bilmediğim için elimdeki dosyayı uzattım. Soran bakışlarla uzattığım dosyaya baktı. "Al." dedim elimi sallayarak. Kararsız bir şekilde dosyayı aldı ve bakışlarını dosyaya çevirdi. Ben söylemesem dosyanın kapağına bakmaya devam edeceğini bildiğimden içinde yazanları okuması gerektiğini söyledim. Dosyayı açtı ve okumaya başladı.

"Bu ne?" diye sordu bir süre sonra. "SM şirketinin yeni hissedarları." diye cevapladım sorusunu.

"Sen ve Junmyeon hyung?" diye sordu bu sefer. Kafamı salladım. "Ben senden hiç vazgeçmedim Sehun. Vazgeçemedim. Bu yüzden bize zarar veremeyecekleri bir çözüm aramaya başladım. Aklıma sadece bu geldi. Biraz uzun sürdü ama başardım. Hisselerin %10'u bana ait. Junmyeon hyung ise %15'ini satın aldı. Şimdi bize dokunamayacakları bir durumdayız."

"Jongin sen şaka mı yapıyorsun?" Sinirli bir şekilde sorduğunda elimde olmadan bir adım geriledim. "Kötü mü yaptım?" diye mırıldandım. "Evet, kötü yaptın." diye bağırdı birden.

"Sehun, dinle bir beni-" 

"Jongin biz neden ayrıldık?" Cümlemi yarıda kesip sordu. "Sehun, lütfen. Her şey yoluna girdi artık."

"Sen bana sormadan kararlar aldığın için ayrıldık biz Jongin. Ve yine aynı şeyi yapıyorsun. Buna sevineceğimi, seni tekrar kabul edeceğimi düşündüren ne?"

"Sevgin." diye cevap verdiğimde bakışlarındaki kızgınlık bir nebze de olsa azaldı. "Hâlâ beni sevdiğini biliyorum Sehun. İki yıl boyunca sürekli seni izledim, sen ben kaçsan bile."

Derin bir nefes alıp devam ettim. "Evet, böyle bir tepki bekliyordum. Ama şu an buradaysam senin sevgine güvendiğimden. Benim tüm hayatım sen olmuşsun, her şeyi bıraktım ama senden geçemedim. Sen de benden geçemedin, çok net gördüm bunu. Bu yüzden son bir şans istiyorum senden." Elimi cebime atıp ayrıldığımızda evime bıraktığı yüzüğünü çıkardım. Şaşkın bakışları eşliğinde dizlerimin üzerine çöküp yüzüğü ona doğru uzattım. "Bundan sonra sen ve ben değil, biz olacağız. Söz veriyorum, bir daha asla böyle şeyler yapmayacağım. Seni çok seveceğim, çok mutlu edeceğim. Ama üzmeyeceğim. O yüzden lütfen son bir şans daha ver bize. Benimle evlenir misin, Sehun? Bu sefer bir daha hiç çıkarmamak için, takar mısın bu yüzüğü yeniden?"