Sevilenin payına aşk düştü. Terk edilen içinse aşk, düştü!
Aklımızın kalbimizi "ne hali varsa görsün"e terk ettiği andır aşk.
Onun dışında her şeyimiz olsa da eksik, hiçbir şeyimiz olmasa da tastamam hissedeceğimiz tek şey; yine aşktır.
Olmadık bir konunun içinde bile "aşk olsun" deyişimiz, belki de aşka olan ihtiyacımızdandır.
Aşktır, gönüllü düşkünlüğümüzün tek sebebi. Belki de düşmelerin en güzelidir.
Kontrolü kaybettiğimizden dolayı bizi "aşka düştü" diye tarif ederler.
"Elimde değil unutmak" dediğimizde kalbimizin sesidir dile gelen. Akıl kalbe unutması için baskı uygular fakat kalp unutmaz. Çünkü tam unuttum derken, bir şarkı çalar, biri onun gibi güler, biri onun gibi kokarak yanınızdan geçer.
Bakışında bir dünya gördüğümüz sevdiğimizin gözünde, gün gelir yeni bir dünya görürüz, içinde sadece kendimizin olmadığı.
Üstümüzden bir bakış çekilir ve aklımız pahasına savunduğumuz cephede, aşk düşer!
Tek heceli bir kelime, bütün kelimelerimizi anlamsız bırakır.
Aşktan soyununca, neyi giyinmeye kalksak örtemeyiz ruhumuzun çıplaklığını.
Acı çekeriz, uyuyamayız, göremeyiz. Acının dinmesi için zamana yalvarırız.
Sonra..
görmek adına yetmeyince gözlerimiz, başka bakışlara ihtiyaç duyarız..
Kendimizi tarife zorlandığımız ve 'ben' demekten yorulduğumuzdan dolayı, 'biz' diyebileceğimiz birini bulmaya çalışırız yine.
Yalnız yürünmeyecek bu yolda, elimize bir el, gözümüze bir bakış düşer.
Kalbimize dünyalar kadar aşk düşer. Gücümüzü toplarız, umutlanırız. Hayat
anlam kazanır.
Sonra yine tüm incinmelerden, tüm kalp ağrılarından inşa edilen cephede, aşk düşer!
Ve bu böyle devam eder, çünkü sevilenin payına aşk düştü, terk edilen içinse aşk hep düş olarak kalır!
