Bütün Dünya'nın, seyirci kaldığı ülkede yaşamak, Zehra'nın istediği bir şey değildi. Ama, o imtihan olarak görüyordu bu, yaşananları. Gaflet uykusunda ki, müslümanların göremediği bir imtihandı hemde.
Gazze'nin, ölüm kokan bir mahallesin de yaşıyordu, Zehra. Dilsiz bir kardeşi, dul bir annesi vardı. Daha yeni kaybetmişti babasını, üzülememişti bile ardından.
Alışmıştı Zehra, Dünya'da ki insanların suskunluğuna. Alışmıştı, anaların feryatlarına. Alışmıştı o, çocukların çığlıklarına. Alışmıştı, bir zamanlar çok konuşan kardeşinin bile, korkudan dilinin tutulduğuna. Alışmıştı, daha doğrusu alışmışlardı, tüm bu olanlara. Ama, pes etmemişti Gazze, evlerinde oturup ölümü beklemeyi, yedirememişlerdi kendilerine.
Evet, silahsızdılar! Evet, açtılar! Ama, iman zırhlarını geçirdiler üstlerine, silah olarak. Açlıklarını, Kur'an ile doyurdular. Belki ülkeleri karanlıktı fakat, imanları aydınlatıyordu onları ve aydınlatmaya devam edicekti...
Dünya susmuş olsa bile, Gazze susmayacaktı.
