Love's prospective

Κεφάλαιο 2: Γλυκειά απόρριψη

Την επομένη ξανά ξύπνησα νωρίς γεμάτος ενθουσιασμό να παω στην σχολή, πράγμα που δεν συνήθιζα τις δεύτερες μέρες καθώς πάντα οταν ερχόταν αυτη η ημέρα του χρόνου καταλάβαινα πως έπρεπε να ξεχάσω τις καλές ξένοιαστες μέρες του καλοκαιριού και να μπω σε ενα πρόγραμμα πάλι και με έπιανε κατάθλιψη. Αυτή την μέρα όμως κατι ειχε αλλάξει, κάτι με έκανε να θέλω να πάω στην σχολή, ήθελα να παω και να ξαναδώ την κοπέλα που μου είχε κάνει τόσο πολυ εντύπωση.
Οσο ετοιμαζόμουν ηταν καρφωμένη στο μυαλό μου η εικόνα της κοπέλας να κατεβαίνει τις σκάλες του κτιρίου. "Λες να είχαν δίκιο τα παιδιά; λες να ερωτεύτηκα;" σκεφτόμουν οσο οδηγούσα,"μπα δεν πρέπει να μου συμβεί αυτο τώρα, δεν εχω χρόνο για αυτα" έλεγα στον εαυτό μου. Έφτασα στην σχολή και πήγα να κάτσω με την παρέα μου να ξεχαστώ, αλλα δίχως να το καταλαβαίνω,καθε λίγο και λιγάκι με έπιανα να την ψάχνω απο παρέα σε παρέα, αυτή όμως δεν ήταν πουθενά και έτσι γεμάτος απογοήτευση μπήκα στο μάθημα μου. Δεν άκουγα τίποτα απο όσα έλεγε ο καθηγητής αφού συζητούσα με τον Χένρι για κοπέλες, ο Χένρι γενικά θα μπορούσε να ηταν το καλύτερο άτομο να ζητήσεις συμβουλή για κάποια κοπέλα καθώς σαν αρκετά εμφανίσιμος που ειναι, ειναι αρκετά γυναίκας, έτσι του άνοιξα κουβέντα ρωτώντας τον αν εχει βάλει καμία καινούρια φέτος στο μάτι "δεν πολύ ενδιαφέρθηκα την πρώτη μέρα" είπέ "γιατί ρωτάς όμως; εσύ δεν ασχολείσαι σχεδόν ποτε με αυτά" συμπλήρωσε , "να... απλά... η κοπέλα που είδαμε χθες... την σκέφτομαι συνέχεια... μηπως ξες τι να..."πρίν προλαβω καν να τελειώσω "το ήξερα πως ερωτεύτηκες" είπε γελώντας " "ντάξει σκάσε δεν χρειάζεται να το μάθουν όλοι ακόμα, μπορεί να μου περάσει" του είπα "ναι ναι, λοιπόν ακου, θα την πιάσεις και θα της πεις γεμάτος αυτοπεποίθηση , γεια σου κούκλα, ονοματάκι; και όταν σου πει -γιατί θα σου πει- ζητάς ίνστα, μετά οταν πας σπίτι θα της στείλεις και θα της προτίνεις να βγείτε, αλλα μετά θα την σνομπάρεις και μπλα, μπλα, μπλα, μπλα..." αυτά και αλλα τόσα έλεγε και εγώ βαρέθηκα να τον ακούω και αφαιρέθηκα.
Το χτύπημα της πόρτας όμως τον έκανε να σταματήσει, αμέσως αμεσως επικράτησε μια ησυχία, ακόμα και ο καθηγητής σταμάτησε να μιλάει και όλοι καρφώσαμε τα βλέμματα μας στην πόρτα να δούμε ποιός ηταν αυτός που χτυπάει την πόρτα μες την μέση του μαθήματος. Η πόρτα άνοιξε και πίσω της ηταν η κοπέλα που όλη μερα σκεφτόμουν "απίστευτο, μα τι δουλειά έχει αυτή εδώ" αναρωτήθηκα "συγγνώμη που άργησα, είμαι καινούρια εδώ και μπέρδεψα τις γραμμές των λεωφορείων" είπε με μια γλυκιά αλλα ταυτόχρονα ντροπαλή φωνή και κάθησε μπροστά μπροστά "ώστε για αυτό δεν την είδα εχθές στην τάξη, επειδή εγω κάθομαι πίσω και αυτη μπροστά" σκέφτηκα " οπα η δικιά σου εδώ;" είπε ο Χένρι, δεν μίλησα μόνο τον στραβοκοίταξα, "ρε συ το τσοκαρο απο εχθές" άκουσα την Καθ να λέει στην Χανα που κάθοταν παραδίπλα και χασκογελουσαν και οι δύο. Αστούς να λένε σκέφτηκα και την χάζευα, λεξη δεν ακουσα απο εκεί και πέρα, ούτε απο τον καθηγητή, ούτε απο τα παιδιά.
Όταν τελειώσαμε μου είπε ο Χένρι "τώρα είναι η ευκαιρία σου κολλητέ, τρέχα να την προλάβεις" δεν χρειάστηκα κατι ακόμα, μάζεψα γρήγορα τα πράγματα μου και έτρεξα προς το μέρος της "Γειά σου κούκλα, ονοματάκι;" είπα ακολουθώντας πιστά τις οδηγείς του μάστερ "οχι ευχαριστώ, δεν θα πάρω" είπε και έβαλε την τσάντα της στον ώμο για να φύγει "ινστα έστω;" της φώναξα καθώς έφευγε "άκουσε να δεις" μου είπε καθώς πλησίασε σε απόσταση πνοής "αυτες οι μέθοδοι πιάνουν στις εύκολες και στις κουτές, σου φένομαι τίποτα απο τα δυο;" δεν απάντησα απλα κοίταξα το πάτωμα "ακριβώς, καλό μεσημέρι " είπε και έφυγε βιαστικά.
Ο Χένρι κατέβηκε απο πάνω με έπιασε απο τον ώμο και μου είπε "δεν πειράζει, υπάρχουν και άλλες εκει έξω " και τοτε ένιωσα κατι σαν να σπάει μέσα μου, τοτε κατάλαβα πως όσες και να υπάρχουν η μόνη που εγώ ήθελα με πέρασε για πεφτουλα και δεν ήθελε καν να ξέρω το όνομά της. Τότε ήταν που η απόρριψη με χτύπησε κατάμουτρα.