Οικογένεια Ροντρίγκεζ

5

Εγώ όμως πονούσα , πονούσα παρόλο τα φάρμακα όταν περνουσε η επιρροή .εγώ ουρλιαζα έφευγα για λίγο από το όνειρο .. το όνειρο της έπαυλης ..της μακρινής έπαυλης .

Η μαμά πλέον είχε της επιχειρήσεις του μπαμπά . Ο θείος ήταν πια μέτοχος και συννετερος της μαμάς καθώς μετά το σκάνδαλο της οικογένειας οι πωλήσεις έπεσαν και οι φήμες οργίαζαν . Ο μπαμπάς ήταν ακόμα χαμένος . Η μαμά μια μέρα έλαβε ένα μυνημα που της έλεγε να πάει στο απομακρυσμένο σπίτι .. το σπίτι της ευτιχιας μου . Πήγε εκεί αλλά δεν βρήκε κανέναν μόνο μια σκιά πέρασε και ένα ουρλιαχτό ακούστηκε . Όμως η μαμά δεν έκανε τίποτα έφυγε και γύρισε στο σπίτι μας που την περίμενε το παιδί της κλειδωμένο στο δωμάτιο μόνο και τρομαγμένο . Δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί ήταν έτσι το παιδί της . Από το βιασμό είχαν περάσει αρκετά χρόνια εγώ ήμουν τώρα 14 χρόνων αλλά ακόμα δεν είχα βγει από εκείνο το δωμάτιο . Μόνο εκείνο το όνειρο με την απομακρυσμένη έπαυλη έβλεπα και χαιρόμουν ήταν ίσως καλά εκεί αλλά μετά πονούσα , πονούσα χωρίς σημάδια , χωρίς κανείς να ξέρει γιατί . Από κάτω μου ήταν το γκαράζ το γκαραζ που κάηκε εκείνος ο άνθρωπος που κανείς δεν ξέρει την ταυτότητα του , του έλειπε ένα χέρι μόνο . Ένα χέρι που βρισκόταν στο σπίτι κάποιου . Η αστυνομία πάλευε να βρει τον ένοχο όμως δεν κατάφερνε τίποτα , η μαμά είχε στενές σχέσεις με τον αστυφύλακα Τζον και μαζί έψαχναν να βρουν τον ένοχο .
Σήμερα θα γνώριζα κάποιον δεν ήξερα ποιος ήταν ήρθε απλά στο σπίτι και μου έκανε παρέα βγήκα μετά από τόσα χρόνια στην πισίνα στο κήπο της οικίας Ροντρίγκεζ. Τα σημασία όμως της πυρκαγιάς υπάρχαν κάπου αλλά κανείς δεν τα έβλεπε . Ήταν μάλλον ο θείος Τζακ που τόσο αγαπούσαμε εγώ και η μαμά .
Ήταν η μέρα Τρίτη όταν ξύπνησα πήρα τα φάρμακα μου όμως το όνειρο ήταν πάντα εκεί αυτό που με έκανε χαρούμενο . Κοιμήθηκα στα 8 και ξύπνησα στα 17 . 17 ετών πλέον . Η μαμά μου πήρε για δώρο ένα μεγάλο διαμάντι και ένα χρυσό αυτοκίνητο όμως δεν με ένοιαζε εγώ ζούσα το όνειρο που όταν ξυπνούσα όμως ήταν εφιάλτης . Όμως κάποια στιγμή σταμάτησε το όνειρο , οι πόνοι ήταν φρικτή πονούσα παντού . Δεν μπορούσα να σηκωθώ πονούσα .
Η μαμά και θείος ήταν απελπισμένοι ... ο θείος με πήγαινε στο δικό του γιατρό τον καλύτερο της Αμερικής και δεν μ έβρισκε τίποτα . Έτσι κανείς δεν ήξερε τι είχα όλοι νόμιζαν πως απλά ήμουν τρελός . Ήρθε η ώρα του ονείρου ξανά όμως , δεμένος στο σπίτι αυτό , στο σπίτι του βιαστή μου που με ξέσκιζε και δεν άφηνε κανένα σημάδι . Πλέον επερνα το αμάξι και έκανα βόλτες όμως κάποιες φορές ουρλαιζα και πατούσα το γκάζι μέχρι τέρμα ... δεν πήγαινε άλλο ... έπρεπε να μιλήσω αλλά γιατί να μιλήσω ... φοβάμαι ....

Γεια σας αν σας αρέσει η ιστορία μου κάντε λικε και έρχεται η συνέχεια ...