Son Çırpınışlar

Bahaneler ve Yanılgılar

Birinden hoşlanırsın bazen senliğini değiştirir sen farkında olmadan..

Sadece bir gülüşü mü yeter dersin? ya da tek sözü bile.. İşte herşey bundan ibaret başlamak için..

..

Hazırlamam gereken onca raporu düzenledim. Gecikmiştim bu yüzden ne kadar hızlı davrandığımı arabaya terlikle giderken fark ettim.

Hızlıca kliniğe yürüyordum ve sonunda nefesimi verdim.Rahatlamış bir edayla kapıdan içeri girdim.

Bir dakika gözlerim bana oyun oynuyo olamazdı. Gözlerimi tekrar ovuşturdum. Sanırım gerçekti, öyle olmalıydı.

Alin'di beni şaşırtan. Tabiki gelmesi değil geldiği şekildi. Tanıştığımızdan beri onu öyle görmemiştim -gerçi neydi ki altı üstü 2 kere görmüştüm- gözlerimi kamaştırması bir yana sadeliğin verdiği güzelliğin etkisindeydim.

İyice sersemleştirmişti beni bu kız. Odama girene kadar bakmıştım sanırım, ah ne aptaldım.

Asıl mutluluğum, gelmişti evet evet bugün gelmiş ve onu görmem olmasıydı.

Kendimi toparlamalıydım ne kadar zor da olsa.. Yoksa kızın suratına bakmaya devam etmek rahatsız edebilirdi ki çok doğaldı bu.

"Evet Alin geçen gelmedin, konuşamadık." dedim heyecanımı bastırabildiğim kadarıyla.

"Gelmedim ama şimdi buradayım." dedi sesinin de belirttiği üzere sıkılmış bir ifadeyle.

"Anlaşıldı biz zaman kaybetmeden konumuza dönelim. N'apıyoduk? hastalığımızın nasıl oluştuğunu anlatıyoduk ilk olarak" gayet ciddi ve soğuk çıkmıştı sesim.

Bir süre yüzüme baktı düşünceli siması ile.

"Nerden başlamalıyım bilmiyorum bunun başı sonu yok" ve yine açıklamaya gelememiştik.

"En baştan Alin en baştan. Nasıl oluştu ilerleyişi ne olduysa anlatmanı istiyorum."

Önce her zamanki gibi bekledi ve söze atıldı: "17 yaşındaydım daha lise 3'e gidiyoken yaptığım hataları örtmek için kullandığım yalanlarım oldu. Bu sürekli devam etti ama artık bunu fark etmeden yapıyodum." Sesi kısıldı son cümlesinde.

Tam konuşmaya başlayacakken gözünde ki yaşı fark ettim. Gülümsemesine rastlamamıştım fakat ağlaması çok zarifti. Tıpkı her şeyi gibi..

İçini dökmüştü bana niye bu kadar şaşırıyorsamw işim gereğiydi bu özel olduğu için değildi..

Gitmişti Alin yaşadığı olaylar akıl alır gibi değildi ama emindim onu eski hayatına yeni kişiyle döndürecektim. Tabii o yeni kişi de bendim:))

..

"Nerelerdesin sen Miray hani her gün arıyoduk?"

"Abi arayacaktım ama işlerim vardı unuttum özür dilerim" sesi çok cılız çıkmıştı. Uykusuzdu sanki.

"Ne zaman geliyorsun bakalım? 2 gün oldu." Miray iyice dozunu kaçırmıştı geceleri bile aktif görüyordum onu.

"Bu akşam çıkıyorum abi merak etme herşey yolunda." dedi fakat bana hiç öyle gelmiyordu.

"Peki bakalım güzelim bekliyoruz dikkatli ol çokça öpüyorum seni."

"Ben de abiciiim!."

Konuşmayı bitirdikten sonra odadan çıktım. Merdivenleri inerken yatak odasından ses ilişmişti kulağıma. Annem evde yoktu babam olmalıydı bu.

Dediği cümle dikkatimi çekerken telefon görüşmesi yaptığını anladım. Hiç huyum değildir ama kapıya yaklaştım sessiz olabildiğim kadar.

"En yakın zamanda göndereceğim para merak etme. Ayrıca bu sefer ben de gelmeyi düşünüyorum seni özledim görmek istiyorum."

Kimdi şimdi bu kardeşi yoktu babamın. Kafamdaki düşünceden kurtulmak istiyordum çünkü buna ihtimal vermek bile ürkütücüydü.

"Tamam canım toplantıma gider ordan iş seyahati olacak. Senle gideriz . Hayır hayır kimse anlamaz anlayamaz. Bilirsin gözden uzak yerler."

Karşıdakinin sesini duyamıyordum sadece babamın cümlelerinden bi anlam çıkarmaya çalışıyordum.

Yapmazdı değil mi bunu hayır ya daha farklı bişey olmalıydı. Bunu bi şekilde anlayacaktım. Bi nevi dedektiflik miydi görevim buna karar vermek zordu.

..

Bilirsiniz insanlar yanılırlar. Bazen inanmak isterler her ne olursa olsun. Hayatta ki tek inandığın kişi de seni yanıltırsa?

Çok boşladığından mı kaynaklanır? ya da çok sıktığından?

Hep bi bahane vardır zaten yeter ki istediklerine ulaşsınlar.. :/