Damon HellWay Saga

Part 2: Η Συναυλία

Ο Γκάρυ στήριξε τον αγκώνα του στον πάγκο του μπαρ κι έριξε μια ματιά στο πλήθος που είχε μαζευτεί. Τους ήξερε όλους, έναν προς έναν. Απόψε θα έδινε μια διαφορετική συναυλία﮲ μια συναυλία με περιορισμένο κοινό, που όμως θα τον αποθέωνε και θα του έδινε πίσω όλα όσα του είχαν στερήσει στα πιο τρυφερά χρόνια της ζωής του.

«Αγχωμένος;», άκουσε μια φωνή πίσω του.

Ντυμένος με μπορντό γιλέκο, λευκό πουκάμισο, και μαύρο παπιγιόν και παντελόνι, ο μπάρμαν τον κοιτούσε έχοντας στενέψει το βλέμμα του.

«Όχι», του απάντησε κοφτά και ήπιε μονορούφι το ποτό του.

Άφησε το ποτήρι με δύναμη και ανέβηκε στη σκηνή.

Ο μπάρμαν χαμογέλασε και τον ακολούθησε με το βλέμμα του. Μια ολόχρυση οδοντοστοιχία άστραψε από άκρη σε άκρη μέσα στο στόμα του.

Ο Γκάρυ πήρε μια βαθιά ανάσα. Τα φώτα έπεσαν πάνω του. Εκείνος άναψε ένα τσιγάρο, και παρακολούθησε τον καπνό να ανεβαίνει σχηματίζοντας μια λεπτή γραμμή. Πήρε μια μεγάλη τζούρα και το πέταξε στο πάτωμα. Ξεκίνησε να παίζει. Έκλεισε τα μάτια κι αφέθηκε στη μελωδία. Δεν χρειαζόταν να κοιτάει τις νότες. Τις ήξερε απέξω. Εκείνο που τον ενδιέφερε ήταν να τελειώσει την παράσταση﮲ να τελειώσει αυτό που είχε αρχίσει, αυτό για το οποίο ήταν φτιαγμένος. Τα φωτορρυθμικά σχημάτιζαν χρωματιστούς κύκλους πάνω στη σκηνή. Τα δάχτυλά του έτρεχαν πάνω στις χορδές της κιθάρας με τόση δύναμη που μάτωναν αλλά δεν τον ένοιαζε. Το πλήθος τον αποθέωνε. Το όνειρό του είχε γίνει πραγματικότητα.

Το μυαλό του γέμισε ξαφνικά με εικόνες﮲ εικόνες ενός παιδιού που καθόταν στη γωνία και παρακολουθούσε τα άλλα παιδιά να παίζουν﮲ ενός παιδιού που δεχόταν ειρωνείες, προσβολές﮲ ενός παιδιού που ήξερε πολύ καλά τι σημαίνει «μοναξιά». Οι εικόνες αυτές, αντικαταστάθηκαν από άλλες που έδειχναν έναν έφηβο να πηγαίνει μόνος του στις αγαπημένες του συναυλίες, αφού δεν είχε κανέναν φίλο. Έβλεπε τον εαυτό του να γίνεται ένα με το πλήθος και να ζητωκραυγάζει, να τραγουδάει από μέσα του τους στίχους των αγαπημένων του τραγουδιών, να φωνάζει και να ονειρεύεται ότι μια μέρα θα γίνει κι εκείνος σας αυτούς﮲ σαν τους ήρωες και τα ινδάλματά του. Μια μέρα θα γινόταν κι αυτός διάσημος και όλοι θα τον θαύμαζαν. Ποιος να του το έλεγε ότι τελικά το όνειρό του θα γινόταν πραγματικότητα... Και με τι τίμημα! Ένα τίμημα, που θα πλήρωνε ευχαρίστως. Το πρόσωπό του γέμισε αγαλλίαση.