among us

Het Vertrek (Geel)

Oke, eindelijk zijn wij klaar met de trainingen. De rest loopt richting huis en praten over hun kinderen. Ik ben blij dat mijn beste vriend voor mijn dochtertje kan zorgen. Ik kijk naar hoe vrolijk ze meedoet met de rest. Ze lijkt eigenlijk best veel op mij. Misschien dat als ze later volwassen is, wel hetzelfde als ik ga doen? Ik zie mijn vader op mij aflopen. Oke. Mentale voorbereiding hier begint het. Het uitzeiken over hoe slecht ik in alles ben en het niet waard ben. "Zoon! Daar ben je!" Ik zie hem met een trotse lach op mij aflopen. Huh? "He pap, deed ik t goed?" Mijn vader knikt. "Oh dat zeker, maar ik moet jou wat vertellen." Ik kijk hem verbaasd aan. Hij kegt zijn rugtas neer en maakt hem open. Wapens??
"Pap wat moet ik met wapens?" Vraag ik. Hij begint eng te grijnzen. Nee, ik wil niks slechts doen. Zo ven ik niet. Hij kijkt snel om zich heen en haalt een enorme mes uit een fluwelen hoes. Vlijmscherp. De zon weerkaatst erop. "Jouw wapens mijn zoon." Hij geeft de mes aan mij. "Nee pa, dit kan ik niet doen!" Hij kijkt mij boos aan. En pakt nog wat. Een geweer. Ik weet wat hij wilt wat ik doe. De boel saboteren en vermoorden?! Nee echt niet. Nooit niet. Ik ben al slecht in alles, ik wil nu al helemaal geen verkeerd voorbeeld voor mijn dochter zijn." Pak dat verdomde ding aan!!" Ik schrik uit mijn gedachten en pak het wapen aan. Ik stop het snel in mijn rugzak. Niemand heeft dit gezien toch? "Pap wat moet ik hier allemaal mee?" Hij kijkt om zich heen en knikt. "Jij komt samen met jouw beste vriend aan op aarde, niemand anders." Ik kijk hem raar aan. "Wat bedoel je?" Hij kijkt on zich heen. Wit en cyaan lopen pratend voorbij. Wit die het spannend vind om mee te gaan op haar eerste trip. En ik moet haar doden?! Ik word aangetikt door mijn vader. "Jij en je vriend zorgen ervoor dat jullie als enige in leven blijven voor de missie naar aarde." Ik ben verward. Ik voel nu alle pijn en spijt naar boven komen. "En onze dochter?" Vraag ik. Mijn pa kijkt naar hoe de kleintjes nog trainen. "Heel simpel, die leert jullie vak aan als ze iets ouder is." Hij kijkt naar mij met een doordringende blik. Ik voel mij niet fijn bij mijn vader. "Jij kunt nu tenminste wel nuttig zijn." Hij draait zich om en loopt weg. Wat een sukkel, waarom ik? Weet mijn beste vriend dit? Hoe gaan wij het ooit aan mijn dochter vertellen? Gaat zij ons niet haten?

Ik loop naar huis, naar mijn eigen koepel. Als ik binnenkom zie ik mijn moeder. Ze kijkt trots mijn kant uit. "Oh lieverd je ziet er weer een stuk knapper uit!" Ik lach verlegen. Ik lijk op mijn moeder, ik bedoel: sproeten, oranje haar en blauwe ogen. Ik ben zelf niet mollig ofzo. Maar ik zie haar bijna nooit. "Mam dat hoef je niet te zeggen hoor!" Lach ik verlegen. Mijn moeder zet het eten op tafel en het water. Ik gooi mijn rugzak neer. Een hoop kabaal. "Wat was dat lieverd?" vraagt mijn moeder. Ik moet iets snel bedenken. "Uhm de pan viel bijna van de onderzetter." DOMSTE smoes ooit. "Oh kan gebeuren lieverd!" Ze komt aan tafel zitten en legt een stuk vlees op mijn bord. Vlees kan maar 2x per jaar worden verkocht. Voor het laatst dat ik vlees op had, was ruim 5 jaar geleden. "Mam echt waar bedankt voor het vlees." Ze glimlacht smakkend naar mij. "Als ik het kan regelen doe ik het voor je he!" Ik lach naar mijn moeder. Ik hou van haar. Zij zag tenminste altijd wel wat in mij. "Wat mag je deze missie doen lieverd?" Vraagt ze. Uhh oke blijf kalm. Niet vertellen over pap en de wapens. "Ik mag weer voornamelijk het schip besturen!" Zeg ik onzeker. Mijn moeder knikt. "Komt je droom toch nog waar!" Ze kijkt mij aan. "Ik heb altijd geweten dat er een geheim getalenteerde jongen in je zit!" Ik word verlegen. Ik ben niet gewend aan complimenten. "Dankje mam!" Ik kijk vlug een andere kant op. Als ik haar nu aankijk merkt ze meteen dat er wat verkeerd is. Normaal moet ik gewone taken doen, en de moordenaars naar boven halen. Samen met mijn beste vriend was ik altijd een goed team. "Wil je nog wat eten lieverd?" Ik schrik op uit mijn gedachten. "Oh neehoor mam, dankjewel!" Ik vraag of ik ergens mee moet helpen naar dat hoeft niet.

Ik loop naar boven om mijn spullen verder bijelkaar te zoeken. Alles zit erin, slaapzak, kussen, kleding, extra ruimtepak onderdelen. Oke. Ik ben ready. Ik twijfel of ik mijn wapens thuis moet laten, of toch nog mee moet nemen. Ik wil het goede zijn. Maar voor een keer wil ik mijn vader trots maken. Dit is maar voor één keer. Daarna nooit meer. Ik kijk naar buiten en zie blauw (Mijn beste vriend) en zijn vader praten. Hetzelfde verhaal als bij mij en mijn pa. Hij krijgt wapens. Het is dus waar, wij zijn de verraders. Ik stop alles in mijn tas en trek vast mijn ruimtepak aan. Ik loop naar beneden. Wat als ik heel veel mensen vermoord? Nee dat moet ik niet. "Oh lieverd wat zie er stoer uit!" Mijn moeder staat al klaar met de camara. "Mam je hoeft geen foto's te maken je hebt er al een paar." Mijn moeder negeert mij. "En draai eens om!" Ik draai een rondje. Ik begin te lachen. Mijn moeder is altijd van de foto's. Zij geeft wel om mij. "Lieverd ik wens jou heel veel succes!" Ik knik. "Dankjewel mama." Ik geef haar een dikke knuffel. Ik hou echt van haar. "Het is tijd om te gaan vent, wees voorzichtig." Ik kijk haar aan. Nee sorry mama, ik moet alles verraden. "Zal ik doen mama, ik hou van jou!" Zij zwaait mij uit bij de deur. Ik loop richting het kleine ruimteschip.

Als ik aankom zie ik al een paar mensen zitten die klaar zijn voor de missie. Het word een lastige missie. Ik voel het nu al. Ik zet mijn tas in het vakje onder mijn stoel en maak mijn riemen vast. Ik zie dat mijn beste vriend aan komt lopen samen met mijn dochter. "He geel, heb je er zin in?" Ik twijfel. "Nou niet echt maatje." Ik lach nerveus. "Geeft niks, je bent het maar voor de eerste keer." Fluistert hij. Wacht. Hij heeft dit vaker gedaan? Ik kijk naar mijn, of zijn dochter. Ze speelt rustig een spelletje op haar game-boy. "ben jij hem al vaker geweest?!" Ik kijk heb verbaasd aan. "Shhhh!!" Hij haalt zijn vinger voor mijn lippen weg. "Rustig maar hier komen wij makkelijk doorheen, maar de rest komt." Ik knik. "Shhh" blauw knikt. Wij snappen het allebij. Hij had mij al jaren kunnen vermoorden. Maar toch heeft hij het niet gedaan. Kan ik hem nog vertrouwen of niet? Ik bedoel, ik ben zelf de verrader samen met hem...