Παντού μαζί σου

Σχεδόν

Ο απογευματινός ήλιος του Ιούλη πέφτει ακόμη καυτός πάνω τους. Εκείνος την παροτρύνει να επιταχύνει, εκείνη ξεφυσά κουρασμένη. Έχουν περάσει μόλις δυο ώρες απ' όταν ξεκίνησαν και νιώθει κουρασμένη, οι μύες της ήδη καίνε, η μέση της παραπονιέται με μικρά τσιμπήματα που φτάνουν μέχρι την καρδιά της. Τα σύννεφα παίρνουν λογής λογής σχήματα πάνω από τα κεφάλια τους, πότε δυο μικρά παιδιά που τρέχουν, ένας ποδοσφαιριστής, μια ολόκληρη πόλη από αφρό που γκρεμίζεται. Η μυρωδιά των χωραφιών αντικαθιστά σιγά σιγά τη μυρωδιά της πόλης, μια μυρωδιά ελευθερίας και διαφορετικότητας. Φοβάται ήδη, μα δεν τολμά να του το πει. Προβληματίζεται για το εγχείρημά του, αλλά δεν πρέπει να της το πει. Συνεχίζουν να κάνουν πετάλι, εκείνος μπροστά και εκείνη πίσω του, ιδιαίτερα προσεκτικοί μετά από ένα επεισόδιο με ένα κίτρινο φορτηγάκι που κόντεψε να πέσει πάνω τους και να τους συνθλίψει στα διαζώματα.

"Νομίζω πως έπρεπε να πάρουμε κάποιο λεωφορείο, ή κάποια από τις οικονομικές πτήσεις που δεν κοστίζουν σχεδόν τίποτα πια. Κοντέψαμε να σκοτωθούμε, δεν μπορώ να συνέλθω από το σοκ..." τελικά ξεστομίζει λαχανιασμένη και η δήλωσή της είναι αγκάθι στις σκέψεις του.

"Ξέρεις κάτι; Θα μπορούσαμε και να μην ξεκινήσουμε καν. Να καθίσεις εσύ με τους γονείς σου και εγώ με τους δικούς μου, να μας βρίζουν, να μας ψάχνουν δουλειά, να μας νταντεύουν ή να τους νταντεύουμε, να μην έχουμε να σκεφτούμε τίποτα πέρα από αυτό. Έχεις δίκιο, το ποδήλατο δεν είναι η πιο λογική λύση που θα μπορούσα να σκεφτώ...αλλά είναι τόσο ρομαντικό ρε γαμώτο...σκέψου πόσα μέρη θα δούμε".

"Ναι, σκέφτομαι. Φυσιοθεραπευτήρια για να με κάνουν καλά, νοσοκομεία για να συνέλθω και κανένα σπα που εσύ θα μου κάνεις δώρο μετά από τόση ταλαιπωρία".

"Άρχισες τη γκρίνια; Ακόμα καλά καλά δεν έχουμε ξεκινήσει. Ζήσε το, γαμώτο! Ζήσε όλο αυτό που κάνουμε. Τι θα λέμε στα εγγόνια μας ε; Αυτά θα θυμόμαστε, αυτές τις ανοησίες".

"Νομίζω τόσες ώρες πάνω στη σέλα δε θα μπορείς ούτε παιδιά να μου κάνεις...όχι εγγόνια".

Εκείνος σταμάταει να κάνει ποδήλατο και εκείνη κόβει ταχύτητα για να σταματήσει δίπλα του εγκαίρως.

"Τι έγινε τώρα;"

"Τι έγινε; Δεν καταλαβαίνεις τι έγινε;"

"Όχι, τι έγινε;"

"Σε θέλω...θελω να σου αποδείξω ότι μια χαρά μπορώ να σου κάνω παιδιά...αυτό έγινε..."

"Εδώ, στη μέση του πουθενά; Είσαι τρελός; Με τα αυτοκίνητα να περνάνε στον δρόμο; Αποκλείεται"!

"Πάρε το ποδήλατο μαζί σου, θα τα κρύψουμε μέσα στις καλαμποκιές, δίπλα μας"

"Και αν μας τσιμπήσει κανένα φίδι; Αν περάσει κανένα τρακτέρ από πάνω μας; Αν παραμονεύει κανένας ηδονοβλεψίας; Θα μας πιάσει η νύχτα, όχι όχι όχι! Θα μείνουμε από μπαταρία στο κινητό, δεν το εμπιστεύομαι αυτόν τον ηλιακό φορτιστή που του έχεις κοτσάρει"

"Ηδονοβλεψίας μέσα στα καλαμπόκια!!! Χαχαχαχαχα...Ο αγρότης ο κυρ-Θύμιος και ένα ανακόντα που κάνει παραθέριση στην Ελλάδα παραμονεύουν. Σε δύο ώρες θα είμαστε στο μοτέλ που υπολογίζω. Ηρέμησε...και εμπιστεύσου με".

Τρυπώνουν μέσα στο χωράφι, εκείνη είναι κουρασμένη και συνάμα ενθουσιασμένη με την παράλογη ιδέα του. Τα ποδήλατα ακουμπάνε το ένα το άλλο, έτσι όπως γέρνουν πάνω στο χώμα. Είναι λες και εκείνα έχουν ξεκινήσει πρώτα να αγγίζονται, λες και τα άψυχα μέρη τους να έκλεψαν κάτι από τη δίψα των αναβάτων τους για έρωτα. Τα τεράστια backpacks που είναι δεμένα πάνω τους μοιάζουν με γιγαντιαίες μαύρες χελώνες.

Κάθεται οκλαδόν, τα ψηλά καλαμπόκια τον σκεπάζουν ολόκληρο. Το βλέμμα του πέφτει πάνω της, την κοιτάζει σαν υποταγμένος υπηρέτης που έχει πέσει στα πόδια της να την προσκυνήσει. Της τραβάει τη φόρμα και εκείνη μένει με το εσώρουχο. Στάλες ιδρώτα κυλάνε στα πόδια της, το πρόσωπό της είναι ροδοκόκκινο από το άγριο χάδι του ήλιου. Χωρίς να βγάλει το εσώρουχό της, κάθεται πάνω του. Νιώθει ήδη πόσο πολύ τη θέλει, τον νιώθει έτοιμο να γίνει ένα με εκείνη, δεν την ενοχλεί πια το χώμα, η βρωμιά, το περιβάλλον. Ξαφνικά όλα γύρω τους έχουν ένα σκοπό. Να κλείσουν μέσα τους τη δική τους αγάπη.

"Υποσχέσου μου ότι όλα θα πάνε καλά" του λέει καθώς εκείνος κατεβάζει το εσώρουχο και τη φόρμα του μαζί. Δαγκώνει τα χείλη της από ηδονή, ξέρει πως σε λίγα λεπτά θα ανεβοκατεβαίνει πάνω του με ορμή.

"Στο υπόσχομαι...όλα θα πάνε καλά".