Elif o gün yine nefes alamıyordu..Annesi ile babası yardımına koştu.Hemen hastaneye gittiler.Bu her zaman olan birşeydi ve doktorlar önlemini önceden almıştı.Elif kanserdi.Bunun için ne istediyse yaptilar..Kim bilir belki ölecekti..Elif iyileşince cesaretini toplamak için kanser hasttaların mutlu olduğu bir yere gitti.İlk defa bir oğlanla bakışıyordu..Heycanlıydı.Doktor gelince herkesi tanimak istedi.Oğlanın ismi rüzgardı.Doktor ona hastaliğını sordu.Aynı şu cevabi verdi.
-Küçükken ayağım ağrıyordu.Doktora gittiğimizde kemik kanseri olduğumu öğrendik.,dedi.
En cok korktuğu şeyi sorduğunda şaşırtıcı bir şey söyledi."unutulmak" dedi emin bir bakışla ve yine elife baktı.Doktor ise "bunun uzerine birsey soylemek isteyen varmi" Diye sordu.Elif parmak kaldırdı ve
-Elbette hepimiz öleceğiz ve tanrı bizi yanına alacak yani biz kanseriz rüzgar..Öldüğümüzde kimse bizi hatirlamaz öyle değil mi?...,dedi ve rüzgara bakıp gulumsedi.
