Until we met again 1

#01

"Tita" pag tawag ko kay tita habang naglalakad kami sa hallway ng school.

Humarap lamang siya saakin at tinaasan ako ng kilay. Mag 15 years na ako dito sa pinas kaya fluent na ako mag salita ng tagalog. Kaya minsan nagugulat sila kapag nagsasalita ako ng tagalog. Pure Japanese ako pero marunong ako magtagalog.

"Uhm Miss can you please tell us where is the room 107?" Pagtatanong ni tita sa isang teacher.

"Diretso lamang kayo doon sa dulo at kumaliwa."pag sagot naman ng Teacher kay tita.

"Excuse me what?" Pagtataray ni tita sa teacher na kaharap namin ngayon. Mukhang mabigat ang atmosphere sa kanilang dalawa kaya't ako na ang nakipagusap sa teacher na kaharap namin. Dahil akala ni tita ay minumura siya neto.

Sinundan ko Ang way na sinabe ng teacher saakin patungo sa room kung saan ako mag ka-klase. Asa dulo palamang kami at wala pa sa mismong room ay pinaalis ko na sila tita dahil Sabi ko kaya ko ng maglakad papunta doon. Pinaalahanan niya naman ako na wag ako masyadong maglalalakad at magwalis ng lapag dahil mahina na aking puso.

Bawal akong mahingal o mag-gagagalaw dahil mabilis akong mapagot. Kahit labag sa loob ko. First time kong magaaral sa school ng Philippines dahil kahit asa pilipinas kami ay nagaaral parin ako sa online school sa Japan. Kaya diko maranasang mag aral mismo sa paaralan.

Hindi ko Alam kung anong naghihintay saakin sa room na ito pero lagi ko iniisip na magiging okay ang lahat ng experience ko this year lalo't na grade 11 na ako. I'm just expecting too much kaya ako nakarma. Nakasalubong ako ng isang lalaking mas matangkad saakin at medyo light skin ang kanyang balat at naka push back ang kanyang buhok.

"Sorry, nakakatayo kanaman right dikanaman na pilay?"pagtatanong niya

WTF, firstime kong madapa kaya hindi ako nakaramdam ng sakit. Imbis na magalit ako ay parang nagkaroon ako ng achievement sa buhay. Simula kase nung nangyare saakin sa Japan ay hindi na ako hinayaang lumabas nila tita sa bahay. Para akong si Rapunzel dahil firstime kung madapa. Ewan parang ambabaw ng kaligayahan ko. I mean diko naman first time lumabas ng bahay first time kong makalabas ng walang bantay like fuck para akong aso kapag lumabas.

Diko naramdaman ang naramdaman ng mga ibang bata nanakakapaglaro sa labas. Hindi nga ako nakatikim ng chichirya dahil bawal daw. I hate being rich! There's no freedom. Lalabas na lang kaylangan mo pang magsama ng yaya or bodyguard but I understand my Auntie's side kase ayaw niya na maulit ang Nightmare ng buhay namin lahat.

"O-oh hey! Yeah I'm fine how about you?"

"Your weird you know?"

"Ha? What do you mean?" Ano daw I'm weird? Ano ibig niyang sabihin?

"You're not mad?" Pag tatanong niya.

"Bat ako magagalit?"

Tinignan Niya ako taas baba at para akong inoobservean. Why? Anong ibig sabihin niya I just act normal what the hell. This is why I hate being talked with someone.

"O-oh I need to go. May class pa kase ako."

"Ok"  mukhang may gusto siyang sabihin pero hindi Niya magawa. Nakatingin parin siya saakin nakikita ko siya kahit nakatalikod ako.

"Uhm, can I get your name?" Pagtatanong ko. Wait may nagawa ba akong masama. Did I offend him? Bakit parang may nasabi ako masama kase para siyang nagulat.

"Liam, and you?"

"Aiko." Wala na akong time para makipag kwentuahn dahil fuck late na ako sa class. Hopefully makahanap ako ng kaibigan. I don't consider that man as my friend kase parang ayaw niya din.