Hii, dit is dan het 2e deel van mijn verhaal, ik heb ze niet specifiek ingedeeld in hoofdstukken, maar ik deel t wel op. Zo is het voor mij makkelijker bij te houden, en voor jullie leuker om te lezen. Laat me weten wat je ervan vind ;) .
Toen ik wakker werd zat ik in een auto. We scheurde over de weg en achtervolgde de witte auto met blauw-rode lampjes. Geschokt keek ik om me heen, mijn oom bestuurde de auto, mijn tante zat voorover gebogen met haar hoofd op haar inelkaargevouwen handen, ze snikte zacht.
Mijn oom merkte na een paar minuten op dat ik wakker was en tikte daarbij voorzichtig mijn tante aan. 'Je bent wakker, hoe voel je je meisje?'. Ik wilde wel antwoorden, maar er gingen op het moment duizenden vragen door mijn hoofd, maar de gene die zich maar bleven herhalen waren: 'waarom ben ik hier?' en 'Waar is mama?'.
Ondertussen was mijn tante door blijven ratelen over vanalles en nogwat, 'We zijn er bijna, dan krijgen we te horen hoe erg de schade is.
Toen mijn oom de auto parkeerde stormde mijn tante de auto uit en rende richting de grote glazen schuifdeuren. Voorzichtig stapte ik uit. Een koude rilling ging over mijn rug. 'hier neem mijn trui maar. Dan gaan we naar binnen en wachten op de uitslag' mijn oom sloeg zijn arm om me heen en we liepen daat dezelfde glazen deuren als waar mijn tante doorheen was gerent.
Eenmaal binnen werd er ons warme chocolademelk aangeboden en we werden gebracht naar een kamertje, hier stonden twee stoelen, een tafeltje en een bed.
Tientallen mensen liepen langs de open deur, geinteresseerd zat ik op m'n stoel voor me uit te kijken. Na zo ongeveer 30 minuten werd het me duidelijk, de mensen met pyjama's aan, de mannen en vrouwen met lange witte jassen en gevulde dossiers, we waren in het ziekenhuis! Maar waarom??
'Probeer wat te rusten' zei mijn oom zacht terwijl hij me op het bed legde en de dekens over mee heen legde.
