İnanamıyorum! Tam bir gün boyunca uyumuşum ilk defa böyle oldu yani kendimden şüphelenmeye başladım artık.
Ben normalde bu kadar fazla uyuyan bir insan değilim hatta bazen öyle haftalarım olur ki kabus görmemek için, kafamı yastığa koyunca acı çekmemek için yatağa bile girmek istemem. Böyle gecelerimde bana hiçkimse yardımcı olmaz. Yanımda olan tek insan vardı. Annem [Beren]. Ama oda Babam [Arda] yüzünden kendi hayatını mahvetti. Ah yine annemle kavgalarım başladı! Neymiş " çok falza uyuyorsun, bana yardım et" of anne.. Eskiden böyle değildi bu kadın ne olduysa. Çok fazla sinirimi bozmaya başladı herşeyime kızıyor. Daha fazla dinleyemiyeceğim içimden bir his "çık sokağa özgürlüğü yaşa" diyor kii dememe kalmadan zor attım kendimi dışarı. Hey oda ne ben ağlıyorum. Ah lanet olası ben ağlayınca hiç susmam kii. Kendine gel Nisan ağlama.. Hey bu sokağı hiç görmemiştim hemen gözyaşlarımı silip esrarengiz sokağa girsem mi diye düşünmeye başladım. Ben korkmam bişeyden sanırım bu özgüvenime dayanarak sokağa daldım. Biraz gezinmem gerek sanırım burada kullanılmamış eski evlerden yüzlerce var. Bence birine gireyim, Lanet olası bu evin girişi nerde off.Neyse garajdan gireyim.Oda ne, aman tanrım! İnanamıyorum bu gerçek olamaz..
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Hissizliği Hisset.
RandomBazen öyle zamanlar olur ki kendinle bile çelişirsin. Bu noktada iki seçenek vardır ya acını sevip sonsuza dek onunla yaşayacaksın.. Yada sana bu kadar kızgın olan ve sana bu kaderi vermiş olan tanrıya isyan edip birşeyleri değiştirmeye çalışacaksın...
