ငယ်ချစ်[Completed]

ငယ္ခ်စ္-၁(Zawgyi)

သာယာတဲ့စေနေန႔တေန႔မွာ ကြၽန္မအိမ္ေရွ႕ကေန ထီဆိုင္လွည္းတစီးျဖတ္သြားတယ္။တိုက္ခန္းေတြေပါမ်ားလာၿပီး ေျမေနရာမရွိသေလာက္ရွားေနတဲ့ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးမွာ ကြၽန္မအိမ္ေလးက အသင့္အတင့္က်ယ္တဲ့ၿခံ၀န္းေလးရွိၿပီးေ႐ႊထက္ရွားေနတဲ့ေျမႀကီးလည္းရွိတဲ့ တထပ္အိမ္အပုေလးေပါ့။ကားလမ္းနဲ႔အလွမ္းေဝးေပမယ့္ လမ္းကစည္ေလေတာ့ ထီသည္ေတြသာမက မုန႔္သည္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားပါ ကြၽန္မအိမ္ေရွ႕ကျဖတ္ၾကေလ့ရွိတယ္။

ခုနကကိစၥျပန္ဆက္ရရင္ေတာ့ ဇာတ္လမ္းကအႏွီထီသည္ဆီကပ်ံ႕လြင့္လာတဲ့ ကြၽန္မသိပ္ႀကိဳက္တဲ့အဆိုေတာ္ စိုင္းထီးဆိုင္ရဲ႕ ငယ္ခ်စ္ဦး ဆိုတဲ့သီခ်င္းကေနစတာပဲ။

"ၾကာၿပီဆိုေတာ့ ေမ့ေလာက္ပါၿပီ...စိတ္မွာယုံခဲ့တယ္ အခ်စ္ဦးမို႔ ယေန႔ထက္ထိတိုင္ ကိုယ္မေမ့ႏိုင္ေသးတယ္....အခုေနခ်ိန္မ်ား ျပန္ေတြ႕ၾကရင္ အရင္တုန္းကလိုပဲ ရင္ခုန္ဦးမလား...."

ဒီသီခ်င္းေလးၾကားေတာ့ ၿခံထဲပန္းပင္ေတြေရေလာင္းေပါင္းသင္ေနရင္းကေန ကြၽန္မရဲ႕အတိတ္ကငယ္ခ်စ္ဦးကို ကြက္ခနဲျမင္ၿပီး သတိရသြားေတာ့တာပါပဲ။

ကြၽန္မနဲ႔ဒင္းနဲ႔က တကၠသိုလ္၀င္တန္းမွာစေတြ႕ၾကတာ။ေခတ္အေခၚ၁၀တန္းေပါ့ေလ။ကြၽန္မတို႔ရပ္ကြက္မွာ နာမည္ႀကီးတဲ့အထက္တန္းေက်ာင္းတခုကိုန၀မတန္းမတက္ခင္ ကြၽန္မေျပာင္းခဲ့သည္ေပါ့။ေက်ာင္းကအေတာ္က်ယ္တဲ့အျပင္ ဂုဏ္သတင္းကလည္းအေမႊးသားလား။ဒီကေန ဂုဏ္ထူးဘယ္ႏွစ္ဘာသာထြက္တဲ့သူဘယ္ႏွစ္ေယာက္ရွိတာ ဘာညာ ဆိုတာေတြေၾကာင့္ အေမကလည္းကြၽန္မကိုသည္သာပို႔ေတာ့တာပဲ။

ေက်ာင္းကသိပၸံတြဲဘာသာရပ္တန္းခြဲ ၆ ခုမွာ ကြၽန္မကသုံးခန္းေျမာက္ျဖစ္တဲ့ C အခန္းမွာတက္ခြင့္ရခဲ့တယ္။န၀မတန္းတုန္းကေတာ့ D အခန္းမွာတက္ခဲ့တာေပါ့။အဲ့ဒီ့ ဒႆမတန္း C ခန္းထဲကေက်ာင္းသားေပါင္းအေယာက္50ေက်ာ္ေလာက္ထဲမွာ ကြၽန္မရဲ႕ငယ္ခ်စ္ဦးျဖစ္လာမယ့္အဲ့ဒီလူနဲ႔ စၿပီးဆုံခဲ့တာပါပဲ။

ကြၽန္မတို႔ေက်ာင္းက အခန္းတိုင္းလိုလို တရက္တခါစာသင္ခုံေျပာင္းၿပီးထိုင္ရေလ့ရွိတယ္။ဒီေန႔ေရွ႕ဆုံးတန္းေရာက္ေပမယ့္ မနက္ျဖန္က်ဒုတိယတန္းေရာက္သြားေရာ။အဲ့လိုနဲ႔ ထိုင္ခုံေနာက္ဆုံးတန္းေရာက္ရင္ေတာ့ မိန္းကေလးထိုင္ခုံအတန္းႏွစ္တန္းရွိတဲ့အထဲက ဟိုဘက္အတန္းရဲ႕ေနာက္ဆုံးကေနစၿပီးျပန္ထိုင္ရတယ္။အဲ့သလိုေပါ့ေလ။