Ιστορίες της Ντροπής

#1 - ΟΙ ΤΑΡΑΧΕΣ ΣΤΑ ΟΡΥΧΕΙΑ ΥΔΡΟΓΟΝΟΥ ΤΟΥ ΠΟΣΕΙΔΩΝΑ

Εκρήξεις παντού! Οι φλόγες έβγαιναν μέσα από το σκασμένο έδαφος σαν ο Άδης να φούντωσε τον Κάτω Κόσμο. Άνθρωποι έτρεχαν αλλόφρονες ανάμεσα στα φλεγόμενα εμπόδια, πάνω από άλλους καμένους, χάνοντας τα λιωμένα χέρια τους, ουρλιάζοντας. Έβρεχε λαμπαδιασμένα οχήματα. Ερπύστριες διαλύονταν σε δολοφονικά, λιωμένα κομμάτια. Ρομποτικοί βραχίονες πολλών τόνων γκελάριζαν στο έδαφος παρασέρνοντας τοίχους, εργάτες, φορτηγά. Το συνηθισμένο σκοτάδι είχε γίνει θανατηφόρο φως. Κάποιοι νόμιζαν ότι ο ήλιος πλησίασε πάρα πολύ! Θα κρατούσε ο θόλος; Οι βροντές είναι από τις ανατινάξεις ή οι βάναυσοι άνεμοι του Ποσειδώνα σαρώνουν την αποικία; Οι φλόγες πλησίαζαν τις δεξαμενές..τότε θ' άρχιζε το πραγματικό πανηγύρι..

«Ξύπνα παππού, ξύπνα! Πες μας την ιστορία με τον Έλληνα στον Ποσειδώνα!!!!», οι παιδικές φωνούλες ξύπνησαν τον καταϊδρωμένο παππού. Πετάχτηκε ανήσυχος και έψαξε με το μόνο του χέρι την πρόχειρη μάσκα για να καλύψει το διαλυμένο μισό του πρόσωπο. Στο καλό μισό το γυάλινο-βότσαλο-για-μάτι λαμπίρισε για μια στιγμή. Μέσα από το ξύλινο προσωπείο του έριξε μια θολή ματιά με το μισοκατεστραμμένο μάτι.

Στη σκοτεινή σπηλιά οι αναλαμπές της φωτιάς ψευτοκαθάριζαν τα βρώμικα προσωπάκια και γυάλιζαν τα υπεράλουστα μαλλιά των μικρών πρωτόγονων. Αυτά τυλίχτηκαν με τις κοντές γουνίτσες τους και μαζεύτηκαν γύρω από τον παππού. Όλα είχαν ονόματα βγαλμένα από τη φύση: ο Χοντροαρκούδος, η Γρηγοροελαφίνα, ο Πεινασμενόλυκος και ο πιο μικρός – που δεν μιλούσε καθόλου αλλά τους άκουγε όλους κοιτώντας κάτω, περιεργαζόμενος κλαράκια και φύλλα – ο Σκεφτικομπούφος.

Τον παππού τον φώναζαν ο Κουτσομουροβούβαλος, αλλά ο ίδιος επέμενε ότι είχε όνομα, τον έλεγαν Γιούργκεν Γκονζάλες! Κι έτσι να ήταν, δεν μπορούσαν να το προφέρουν, οπότε του έμεινε ο Κουτσομουροβούβαλος. Όλοι σε όλη την πέτρινη πλαγιά έλεγαν ότι δεν ήταν καλά στα μυαλά του. Εξιστορούσε περίεργες ιστορίες για περιπέτειες που είχε ζήσει νέος και πετάγονταν στον ύπνο του φωνάζοντας παράξενες λέξεις: «Πρόσεχε το τρυπάνι!!», «Φυλαχτείτε! Σκάει το φουρνέλο!!!», «Ανεβείτε όλοι! Φεύγει το Ποσειδωνόπλοιο!!». Όμως η πιο αγαπημένη του ιστορία ήταν για τον Έλληνα, τον Τόλη!

«Αν και Μηχανικός, ήμουν ένας εργάτης .. και τρυπούσα στις στοές και ήμουν δίπλα στους άλλους εργάτες για να τους δείχνω τον δρόμο. Ο Ποσειδώνας ήταν άγριος και αφιλόξενος, όμως τα σωθικά του ήταν πλούσια. Και πήγαν οι άνθρωποι δισεκατομμύρια χιλιόμετρα μακριά να τον ξεκοιλιάσουν! Το Συμβούλιο κήρυττε την ιερή τριάδα: Δουλειά – Πολιτισμός – Ξεκούραση! Πως γίνονταν όμως να γέρνει το πράγμα πάντα στο πρώτο!»