"Proszę do mnie mówić Kordelio"
Maryla: Jak się nazywasz? [...]
Ania: Może by pani zechciała nazywać mnie Kordelią? - rzekła pospiesznie.
M: Nazywać cię Kordelią? Czy to nie jest twoje imię?
A: Nie-e-e, niezupełnie, ale chciałabym nazywać się Kordelią. To brzmi tak dystyngowanie!
M: Nie pojmuję, o co ci chodzi. Jeśli nie nazywasz się Kordelią, jakie masz imię?
A: Anna Shirley [...] Ale proszę, niech pani nazywa mnie Kordelia. Wszak dla pani to jest obojętne, jak mnie będzie wołać, jesli pozostanę tutaj niedługo. A Anna to takie nieromantyczne imię.
M: Romantyczne czy nieromantyczne! - odburknęła prozaicznie Maryla. - Anna to skromne i rozumne imię. Nie masz powodu się wstydzić.
A: Ja się go nie wstydzę - odpowiedziała dziewczynka - tylko Kordelia więcej mi się podoba. Zawsze wyobrażałam sobie, że nazywam się Kordelia, a zresztą może w ostatnich czasach wmówiłam to w siebie. Kiedy byłam młodsza, wolałam imię Geraldyna, ale teraz jestem zdania, że Kordelia jest najładniejsza. Jeśli jednak pani chce koniecznie nazywać mnie Anną, proszę przynajmniej mówić "Aniu" zamiast Andziu.
M: Myślę, że to wszystko jedno - rzekła Maryla z niedostrzegalnym uśmiechem [...]
A: O, nie, to wielka różnica! To brzmi o wiele, wiele delikatniej. Wymawiając jakieś imię, widzimy je natychmiast przed sobą, jak gdyby było wydrukowane; przynajmniej ja tak to odczuwam. Andzia wygląda ohydnie, Ania zaś o tyle bardziej dystyngowanie. Jeśli więc pani zechce nazywać mnie Anią, postaram się pogodzić z myślą, że nie noszę imienia Kordelia.[...]
