dört mee... olmuyor!. ak koyun, kara koyun, ak koyun, kara koyun, lanet olsun!. kulağımın yakınlarında çalmakta olan bir telefon sesi... sesin geldiği yere doğru yöneldim... Yastığın altında çok saçma bir melodiyle arayan kişinin " Ayşen " olduğu görünüyordu...
- Kızım hala uyuyor musun sen?
Efendim? ( - siktir... sesime ne oldu?. - )
- Serap orada mısın? Kaldır şu kıçını artık yataktan, iki saattir seni bekliyorum burada!.
Anlamadım?
- Tamam Serap, tamam uyu sen ama bir daha sakın buluşalım diye söylenme bana!.
(- Nedensiz bir şekilde, herhalde sinirim bozulmuş olduğundan dolayı ağlamaya başladım. Hemde hıçkıra hıçkıra, şiddetli bir şekilde!. -)
- Serap, sen iyi misin?. Hastalandın mı ne oldu?. Tamam problem değil, yarın buluşuruz. Sen iyice dinlen, kendine geldiğinde beni ararsın olur mu?.
Telefonu kapattı ve ben hala ağlıyordum. Bir kadın gibi, bir kadın gibi duygusal, bir kadın gibi masum... hasiktir ya?!. Üstümdeki yorganı kaldırıp, doğruldum. Odanın hali gerçekten savaş alanı gibi darmadağındı. Sağ tarafta koca bir boy aynası vardı. Ona doğru yöneldim, aynadaki halimi merak ediyordum. Yerde gelişi güzel kıyafetlerin yanı sıra buruşturulup atılmış peçeteler vardı. Bazılarında makyaj lekeleri, birkaç içki şişesi, ağzına kadar dolu sigara küllüğü... odanın havası ölümün hemen ertesi gününü andırıyordu. Ağır ağır yaklaştığım boy aynasının karşısındaydım. Aynadaki yansımada, ayaklardan başlayıp yavaş yavaş yukarıya doğru gözlerimi kaldırdım. Gözlerim aynadaki gözlere değdiğinde... değdiğinde... değdiğinde... nasıl olduğunu... değdiğinde... tuhaf... değdiğinde bu yüzün sahibinin... değdiğinde... benim... değdiğinde... eski... değdiğinde... ölen... şaka mı bu?. ölen... değdiğinde... sevgilimin, eski, sevgilimin olduğunu değdiğinde... fark ettim!?.
( Devam eder... )
