Last Sunrise

Chapter One

The bright moonlight directly strikes on my room. The cold breeze were welcoming me as I opened the windows next to my bed. Sobrang liwanag kaya naman kitang kita ko ang paligid namin. Ang mga katabing bahay ay nakabukas din ang bintana at ang iba ay nakasilip din.

I smiled and rested my head upon the windows. Tulala ako habang tinitignan ang buwan na paminsan minsan ay hinaharangan ng mga ulap.

This is the best feeling every night. Kapag umaga naman ay sunrise at kapag hapon ay sunset, the universe didn't failed me to amaze. I smiled and tried to reach the moon with my hand. I smiled bitterly, even the moon shines so bright and became your light within your darkest, the fact that you can't reach the moon is useless.

It's like someone that you love, he or she was there to guide and protect you but sadly, he or she wasn't destined for you. Mahirap talagang abutin 'yong mga taong alam mong hindi mo talaga kayang abutin.

As I moved down my hand I saw guy in his white shirt, looking to the moon too, reaching the moon as if he can.

Parang siya, hindi ko kayang abutin.

I smiled bitterly to my self and fixed my eyes on him. Lately, I am wishing to see him again because I thought we would be close but I was wrong, kahit naman makita ko siya araw araw ay hindi maaalis sa isip kong malayo siya. Malayo siya kahit ilang metro lang ang layo niya.

I looked up to the moon again and closed my eyes. Halos tatlo o apat na taon na ang lumipas nang unang sumali ako sa color run and after that hindi ko na siya nakita dahil hindi na ako pinayagan ni Mama nang malamang lumabas ako. Puro sermon ang inabot ko noon hanggang sa napaiyak si Mama at nawalan ng malay.

I don't know why she's acting weird.

And after two years ay naging malaya na din akong lumabas. I smiled bitterly. But freedom is never really free, naging malaya ako dahil nawala si Mama. Huli na naming nalaman na may breast cancer siya at ilang buwan ang tiniis niya sa pagpapagamot hanggang sa hind na niya nakayanan.

She died and the freedom is mine.

Akala ko magiging masaya na ako kapag nakalaya ako dito sa kwarto ko pero mali nanaman ako. My mother is the invaluable person in the world for me, without her I am nothing, without her I am broken, like now,

I'm definitely broken.

Kahit napakaistrikta ni Mama ay ayos lang sa akin. Kahit minsan napakasungit niya ay ayos lang sa akin. Kahit minsan nasisigawan niya ako ay ayos lang sa akin. I know she's just protecting me. She knew everything about me that I didn't.

I rested in that position for almost one hour. Hanggang sa dinalaw na ako ng antok kaya sinarado ko na ang bintana at kurtina bago nahiga at nagkumot. Nakatingin lang ako sa ceiling at muling naupo para magdasal at pagkatapos ay tuluyan na akong hinila ng antok.

"Nak.."

Napakamot ako ng pisngi ko nang maramdamang may tumapik doon.

"May nagpapabigay sayo..."

Kahit inaantok pa ay bumangon ako. Napatingin ako sa bintana at marealize kong umagang umaga na. Ngumiti ako at tinignan ang dalang bouquet ng rosas na hawak hawak ni papa na ngayon ay sobra sobra ang ngisi.

"Kanino galing 'yan, pa?" Tanong ko at napabalikwas. Hinawakan ko ang mga rosas at binigay naman iyon sa akin ni papa. It was a red roses! My favorite!

"Hindi ba ako dapat ang magtanong niyan, Solara Adeline?"

Binigyan ako ni papa ng masungit na tingin. Tumawa na naman ko ng mahina.

"Itong si papa kung gusto mo akong surpresahin, ayos lang."

"Anong surpresahin? Hindi nga ako makabili ng panibagong boxer ko tapos bibili pa ako ng rosas rosas na ganyan, baliw ka ba?"